Çocuk olmak vardı., hayatın siyah beyaz sayfalarındaki gibi…
Küçücük odalar sanki kocaman dünyalardı…

Kırıktı iki oyuncaktan birisi, ne olmuştu sanki? Kıyamet mi kopmuştu?
Ağlayabilmenin diğer adıydı çocukluk… Anlamadan gülebilmekti yetişkinliğin tam aksine…
Pencereden bakabilmek bile dertti, uzansan yüksek; zıplasan anlamsız… Olsundu!
Ne olmuştu sanki? Benim odam oyuncaklarımla daha büyüktü dışarıdaki dünyadan…
Yere düşünce dizler o zaman daha çok acırdı… Ağlardık… En azından;
Yüreğimizi nasırlatmamayı, içimizin acıyabilen ruhunu kaybetmemeyi başarıyorduk…
Çocuk olmak vardı her fotoğrafta umarsızca gülümserken…

Sokaklar çok uzun gelirdi o zamanlar… Boydan boya bir ömür… Arka sokak tam bir gizem hazinesi…
Yağmur sevimli yağardı eskiden… Başıboş topraklarda çamurla sarmaş dolaş… Yapış yapış…
Bazen yağmur oluverirdik, bazen çamur…
Koş… koş… Koşardık çamurların içinde ayağının kayıp düşmesi; yetişkin için gülünç, çocuk içinse tatlı birer anıydı sadece…
Yağmurun tada bir daha asla bu kadar güzel olamadı… Çocuktuk işte, bir damla yakalayabilmek için…
Mutluluktu bilinmeyenin armağanını damağında hissetmek…
Çocuk olmak vardı… Çamurlarla sarmaş dolaş olmak; küçücük damlalardaki kocaman mutluluğu bulmak…
Çocukluktu saklambaç oynamanın tatlı heyecanı… Hiçbir yetişkin gördünüz mü birilerinden ya da bir şeylerden saklanırken heyecanlı ve mutlu olan? İşte çocukluğun içerisinde saklı olan gizem…
‘’ önüm arkam sağım solum sobe’’ diye başlar ve biterdi tekerleme. Ve günün sihirli karanlığının çöküşüne kadar devam ederdi heyecan silsilesi… ‘’Ebe gördü mü bizi’’ , ‘’ koşsak yetişebilecek miyiz?’’ ve daha önce hiç akla gelmeyen sorular saklıydı saklambacın saklı dehlizlerinde…

Çocuk olmak vardı, o anı yaşayarak, tadının aslında sonsuza kadar süremeyeceğini bilmeden… Hayatın anlamını düşünmeden… Sormadan…

06.05.2005