bazen birilerini ne kadar sevsekte öyle anlar oluyo ki sevgimizin önüne nefret geçiyor..
biranda gözünde herşeyden sakındığın insan kendinden uzaklaştırıyo seni..
bir an düşünüyo insan ne yapıyorum ben?yada o aradığım kişimi diye..!
yıllarca beraber olsanızda yeri geliyor tanıyamıyoruz birbirimizi..
insanın canı daha fazla yanıyor o zaman..seviyorsun ama yıpranıyorsun..
istemedende olsa birbirimizi kırıyoruz.öfke herşeyin önüne geçebiliyor.
ağızdan çıkan bir söz insanların ilişkilerini bitirmeye yetiyor..
keşke söylemeseydim diyoruz ama çok geç olabiliyo bazen..
sonra pişmanlıklar,gözyaşları..
ve bir süre sonra birbirini seven iki çift dayanamayıp barışıyorlar..
ama açılan yaralar uzun süre etkisini koruyor..
en ufak tartışmada yine ortalığa dökülüyor ve yine yıpranıyoruz.
istemesek bile tüm bunlar yaşanıyor hayatımızda..
saygı bir süre sonra yok oluyor ve tabi onunla beraber sevgide yitiriyor kendini..
belkide ömrümüzü verdiğimiz insanlar alışkanlık haline geliyor bizler için..
ne kadar kötü dimi?
büyük bir heycanla başlayan sevda masalları zamanla kendilerini alışkanlıklara bırakıyorlar..
emeklerde boşa gidiyor tabiki..kimse böyle bir hayatı olsun istemez..
gözlemlediğim kadarıyla aşkla başlayan evliliklerin çoğu böyle bitiyor..
yapmamız gereken şunlar diyebilmeyi çok isterdim ama bende bilmiyorum henüz..
açıkçası bu yolda ilerleyenlerden biri de benim..
ben sevgimin bu denli yıpranıp kendini alışkanlıklara bırakmasını istemiyorum..
bu konuda görmüş geçirmiş olan eşlere soruyorum..
biz,yani genç kitle neler yapmalıyız..?