Mektuplarım Serisi


Severken ayrılmak insana neler yapar hiç düşündünüz mü? İnsanın önce yüreği dağlanır usulca , her gün biraz daha ölür içindeki kırılgan yürek , her an gözlerindeki yaş biraz daha sona yaklaşır ve en sonunda acı öyle bir büyür ki o , artık kendi değildir . Kalabalığın içinde yalnızlığı yaşar ruhu , etkilerin içinde tepkisizliği yaşar bedeni ve mutlulukların içinde acıyı görür yüreği ...

AH o acı yok mu , mahfeder adamı . İnsanın elini kalbine atıp , söküp atası gelmez mi? Nerden sevdim diye inim inim inlemez mi sessizce ?


SEVGİLİYE MEKTUP -I-

İşte ben şu an o haldeyim . Kalbimi söküp atasım geliyor , atamıyorum ; konuşup dertleşmek istiyorum ama konuşamıyorum ; şiirlerle yaşamak istiyorum sevdiğimi yaşayamıyorum . Sensizliği soluduğum her an kahroluyorum , eriyorum , yok oluyorum . Gülümseyişini , güzel gözlerini ve ille de seni özlüyorum gülüm , yapamıyorum , kopamıyorum , başaramıyorum . Seni bu kadar yoğun yaşarken , sensiz olamıyorum . Sadece seviyor ve sevildiğimi biliyorum . Geceleri seninle yatıyor , güne seninle başlıyorum ; yediğim her lokmada seni düşünüyor , gittiğim her yerde seni görüyorum ve ölüyorum sevgili , her an ölüyorum .

İşte bu yüzden tabulardan , ahlak denen kavramdan , günah denen sınırlamadan ve yasak denen saklanmışlıktan nefret ediyorum . Bu kadar seviyorken seni , beynime dur demekte çok zorlanıyorum gülüm . Hani bazen mantıkla yürek savaşır ya , işte ben o savaşı yaşıyorum şu an . Mantığım sürekli yeniyor ve ben sürekli yeniliyorum . Ne diyebilirim ki ; yaşasın tabular , yaşasın ahlak , kahrolsun sevgi ...

Seviliyorsun , elde değil ...



SAHRABETİS
( Betül Başar )