Ölüyorum… her nefeste “sen” diye diye… son nefeslerimde “sen”i harcıyorum. Yüreğimin kalelerini zapteden “sen”i öldürüyorum her nefeste. Seninle birlikte yüreğimi de öldürüyorum, bir daha böyle bir gidişe şahit olmasın diye. Az bi vaktim kaldı ha bu gün ha yarın yüreğim olmadan devam edeceğim hayata. uçsuz bucaksız çöllerin çorak toprakları gibi yaşayacağım; nefretimden, hırçınlığımdan, sevgisizliğimden kimseler yeşermeyecek yüreğimde. “sen”in gidişinle tüketiyorum bütün güzellikleri. sadece sana kurduğum cümlelerimin miladı gidişinle son buluyor. Bakışlarını bakışlarımdan ayırdığında gözlerime kalkmaz perdeler iniyor. Sukutunla sağırlaşıyorum…
“sen”inle ölüyorum… gişinle talan olan yüreğimin son umutlarını nefes nefes atıyorum ruhumdan. “geçer” deyişlerine “alışırsın” deyişlerine kahkahalarla karşılık veriyorum. Dalga geçiyorum çocukça söylenmiş klasik sözleri sarfetmenle. Asırlardır söylenen yalanları savurup gitmenle alay ediyorum. Unutmayacağını , unutulmayacağını, kapanmaz bi yara olarak kalacağını, hep kanayacağını hep acıyacağını bile bile kurduğun cümlelerinle teselli bulacağımı sanmana gülüyorum…
sensiz mutlu olabileceğime inanmanla, inançlarımı yıkıyorsun. Seninle mahvolacağını söylediğin hayatımı, gitmenle mahvediyorsun. Gidişine uydurduğun kılıflar, ne gerçek dediğin gerçekler, ne hayal dediğin hayaller hepsi kendini kandırmana yeten yalanlar. Bu yalanların ardına gizlenip gitmenle haykırıyorum gerçeği “ GİDİŞİN; BU SEVDANIN BİTİŞİ OLAMAZ!...”
ZEHRA DALAR