Aslında ben,senin o masum gözlerine bakarken hiç görememişim içindeki ihaneti.Aslında ben hiç bilmeden senin yalanlarının içine bırakmışım kendimi..
Seni ilk gördüğüm zaman,içimde farklı bir umutla gülümsemiştim sana.O an ikimizde sadece birbirimize bakarak gülümsemiştik.Sonra o sıcacık gülümsemenle ’merhaba’ demiştin bana.İçimde farklı bir kıpırtı,farklı bir heyecanla titremiştim hep.Sen herşeyinle farklıydın benim için.Sesin,gülüşün,gözlerin,kokun..Herkesten farklıydın sen.Kocaman bir boşluğun içinde bulup,uzatmıştın ellerini bana.Sana tutunarak tekrar bağlanmıştım hayata.En güçsüz,en mutsuz zamanımda bulmuştun beni.’Yaşama sebebim’demiştim senin için.Çünkü en çok senin yanında mutlu olur,en çok seninde yanında gülerdim.Güçsüz olduğum zamanlarda sana sımsıkı sarılıp,güç alırdım senden.Seninle geri gelirdi kaybettiğim umutlarım.İçimdeki kocaman boşluğu doldururdun hep.En iyi sen tanırdın beni.En çok sen anlardın halimden.Hep bilirdin beni mutlu etmeyi.Seninle çok çabuk ve çok güzel geçti günler,aylar..Hep senin yanında gülüp,senin yanında ağladım.Sensiz geçmezdi günlerim.Hep bitkin,hırçın bir çocuk gibi olurdum yokluğunda.Şimdi ise tekrar o boşlukta ,kocaman bir uçurumun kenarındayım.İhanetin yıktı beni.En çok seninle mutlu olan ben,en büyük darbeyi aldım senden.Pişman olduğunu ve beni hala sevdiğini biliyorum.Çok yorgunum,ruhum öldü artık.Ama bende seni hala çok seviyorum yaşama sebebim.Düşmek üzereyim bu uçurumdan.Hadi bırakma beni,uzat ellerini bana..Sana ihtiyacım var...