Ne kadar zordu yaşamak...Her korktugumda; yalnız kaldıgımda, saklandığım tek köşe çocuklugumdu..Saklanırdım ve hiç çıkmazdım.Ne kadar masum gelirdi bana çocukluk..Tek lımanımdı benım...

Şimdi ne oldu biliyor musunuz? Büyüdüm...Çocuklugum yine yüreğimde..Korktugumda yıne bahaneler buluyorum yüreğimde.Yine "Ben hâlâ küçüğüm." demek geliyor içimden,susuyorum.Ve biliyorum, ağlamayı öğrenecek kadar büyüdüm.

Yalnız kalmaktan neden korkuyorum bu kadar çok?..Neden güçsüz kalıyorum? Nerede şimdi annemin elimden tutup, beni gezdirdiği günler?...Nerede kaldı çocukluğum..?

Ne olur, eğer birgün saklandığım köşemde bulursanız benı, çocuk kalmama izin verin.
Hiç büyümediğimi, kimsenin beni köşemdeyken göremediğini farz edeyım.
Eğer birgün o köşemden çıkarmak isterseniz beni;tutun elimden..Annemle her gezdıgımde farklı şeyler yasadıgım yerleri bir de sizinle gezelim.Yine masum tavırlar takınalım herşeye rağmen...
Ne olur bulun beni..Beraber büyüyelim..Korkuyorum yalnız büyümekten ben..