Günlük hayatta kitaplarda, filmlerde, dizilerde, dergilerde çok fazla karşımıza çıkan ancak kolay kolay dilimizden süzülemeyen, çoğu zaman kalbimize kilitlediğimiz, bazen söylemediğimize pişman olup içten içe yandığımız iki sözcüktür “seni seviyorum”.
Oysa içten söylendiğinde, dilinizle yüreğiniz aynı şeyi söylediğinde ne kadar da umut vericidir seni seviyorum demek, ne kadar mutlu eder insanı. Yaşadığımız anı değerli kılmak adına, hayatta bir şeylere sıkı sıkı tutunmak adına ne kadar da kıymetlidir o iki sözcük.
Yaşam kargaşasından, yoğunluktan, belki iş stresinden, belki sınav telaşından, belki söyleyebilecek birini bulamama bahanesinden çoğu zaman atlarız, kendimize saklarız bu cümleyi. Aslında paylaştıkça coşan bir duyguyu dile getirmeyi bazen gururdan, bazen karşı taraftan beklemekten, bazen yeri zamanı değil diye , bazense içimizden geldiği halde nedensizce kendimizi engelleyip söylemeyerek erteleriz. Aslında gurura yer vermeyecek kadar güzel bir duygudur sevmek, ertelenmeyecek kadar özeldir. İnsan sevdiğinin gözlerinin içine bakarken bir anda söyleyebilmelidir onu sevdiğini, bir bebeğin kulaklarında şarkı gibi mırıldanmalıdır annesinin sevgi sözcükleri ve bebek büyüyünce cevap verebilmelidir annesine ben de seni çok seviyorum diye. İnsan çok özlediği bir dostunu arayıp “Uzun zamandır görüşemedik, çok özledim seni” deyip telefonu kapatmak üzereyken “seni çok seviyorum canım dostum” diyebilmelidir. Neden bu sözcükleri kullanmak için hep özel zamanları yada yaşamın getirdiği üzücü anları bekleriz ki… Toplum olarak çok alışkın olmadığımız bir şey çünkü sevgi sözcüklerini dile dökmek… Bizler içten severiz, karşımızdaki bir bakışımızdan, yanında olmamızdan anlar onu sevdiğimizi diye düşünürüz hep. Sevgi ille de sözcüklere mi dökülmeli, önemli olan bunu davranışlarımıza yansıtmak diyebiliriz. Bu yüzden de babalar yaramaz çocuklarının başını gece uyudukları zaman okşarlar. Uyandığında hiçbir şeyin farkında olmayan çocuk belki de uykuya dalarken babasının onu sevgiyle öptüğünü hayal etmiştir ve bu onda sadece hayal olarak kalacaktır. Kahraman baba göstermez sevgisini, içten sever, çocuk şımarır diye, sevgi arsızı olur diye. Oysa o hayal edilen zamanlar yaşlar ilerledikçe hiç ulaşılmaz olacaktır. Çocuğu ufakken sevgisini göstermekten çekinen babanın çocuğu büyüdüğünde farklı davranması beklenemez herhalde…
Seni seviyorum, söylendikçe daha da anlamlı olan, korkmadan, çekinmeden, hesapsızca, karşılık beklemeden yüksek sesle söylememiz gereken, dünyadaki en güzel iki sözcük. Şöyle söyleyebilmeli insan korkmadan: “Seni seviyorum, sadece sen olduğun için, hayatımda var olduğun için, bana bu eşsiz duyguyu yaşama fırsatı verdiğin için seni seviyorum. Sen de beni sev diye değil… Seni çok seviyorum, nedenini aramıyorum…”