Yağmur damlalarına hapistir tüm seni seviyorlarım. Düştüğünde paramparça açığa çıkan, sonra toplaşan, çoğalan boğan. Yağmur damlalarında tüm seni seviyorlarım hani şu saçlarının büklümlerinden ayıkladığım hani sensiz dolaşmalarımda kıyısında aşkın yüreğimle topladığım.

En büyük seni seviyorlarımı hapsettim göz pınarlarıma.
Gelirsen alırsın.
Islak, serin bir bahar sabahı hüzne çalan çiçeklerin yanıbaşında düşsün istiyorum başım yere. Toplansın tüm sevmişler ne deliydi ne tutkuluydu desinler istemiyorum.

Aldırma, kokusunu çiçeklerden çalan güzel. Kar düştüğü zaman, soğukla ve her seher güneşle doluyorsun hücrelerime. En güzel seni seviyorumlarımın gölgesinde bekliyorum umutsuzlukları. Biliyorum gelmek istiyorsun, olur olmaza boğuluyorsun. Ben dilimde aynı şarkıyla dağıtıyorum efkarı.

’’Işıklar arasında karamış bir lambayım aydınlatacak yer yok sönmeyip ne yapayım’’

Düş sanmıştım öyle olsun istemiştim. Uyanırım sanmıştım.
Anladım;

Aslında düşten sana uyanmışım.
O yüzdenmiş bunca yıl saklayışım herkesten, seni seviyorumlarımı.

Şİmdi:

Yeniden en yeniden herkesten gizlediğim seni seviyorlarımı alacak bir sen lazım...

O sen, sen misin ?