Nasıl mutlu,güçlü olmamı bekliyorsun benden,anlamıyorum.Bu güzel havalarda,herkes gülerek eğlenirken,benim aklımda hasretin,gözümün önünde beraber yaşadığımız anılar var.İşte tam bu yolda tutmuştun ilk kez ellerimi.’üşüyor musun?’diye sormuştun bana.Aslında titremenin nedeni havanın soğukluğu deği,içime dolan sıcacık sevgiydi.’İşte demiştim,asla olmaz dediğim duyguyu yaşıyorum şimdi.’Aslında hep donuk gözlerle,mutsuz suratla gezen ben,senin yanında küçücük bir çocuk gibi gülümsüyorum.Nedenini bilmeden sadece gülümsüyorum.Sen yokken hep yanımda gibi hissetmeye çalışıyorum.Beraber geçirdiğimiz zamanları düşünerek tekrar tekrar gülümsüyorum.İnatla..Ama artık hasret anılardan daha fazla yer tutuyor aklımda.Hayalin yetmiyor artık bana.Seni istiyorum.Sesini,kokunu...
İçimde bu kadar hüzün,hasret varken ’sadece’ yanımdaki insanlar mutlu olsun diye yüzümde gülümseme var.Konuşuyorum,gülüyorum onlarla.Bedenim onlarla,ve aklımda yine SEN...
Çok özledim seni.Yağmur düştüğünde gözlerime,gözlerin gözlerimin önünde.Sesin gülümsemen kulaklarımda.Yaşlarla dolu gözlerim birden parlayarak bende gülmeye başlıyorum.Senin bir gülüşün,benim her aklıma geldiğinde defalarca gülmeme sebep oluyor.İşte bu yüzden bu kadar çok seviyorum ya seni...
Hasretin çok acı veriyor artık.Ama öğrettiğin gibi içimde bitmeyen bir umut var.’bir gün bitecek bu hasret’diyorum.Sana sarılıp,kokunu içime çekerek,gülümsüyorum.Ve sana en değerli cümlemi söylüyorum: ’İyi ki varsın Bitanem’....