Kaç günden beri kekremsi bir duygu var yüreğimde. En olmadık yerde ve zamanda çıkıp kolayca etkisi altına alıyor beni. Ne kadar bu duygudan uzaklaşmaya çalışsam da kaçamıyorum. Yüreğim ince ince sızlıyor, bağrıma onulmaz yaralar açıyor.
Ne yapsam, ne etsem, nereye gitsem bu duygudan hiçbir biçimde kurtulamıyorum. Göğüs kafesim ha bire daralıyor, beni soluksuz bırakıyor.
Gittin.
Şimdi aşkından dolayı ölümü seçenlerin duygusunu daha iyi anlıyorum. O duygu artık yabancı değil bana. .Apartmanın 8. katından kendimi boşluğa atıvermem, belki bir anlık olay olacak. Ya da hızla giden bir trenin önüne ansızın çıkıvermem bir saniyede sonumu getirecek. İşte o zaman, içimdeki tüm karmaşıklık bir saniyede son bulacak. İşte bu gelgitlerde yaşarken ben, hiç olmazsa senden bir ses duymak için telefonlara koşuyorum. Yoksun.
Netin başına geçiyorum. ‘’Acaba ne yapıyor, nasıl yaşıyor?’ diye. Kaç gün oldu yoksun. Aramıza belli etmeden bir duvar örmüşsün. Bu duvarın senin tarafı saydam. Sen her şeyi görüyor, belki de bana bakıp aldığın intikam duygusunun tadını çıkarıyorsun. Yalvarışlarım, acım, iç döküşlerim kısacası tüm yaşantım senin duvarına yansıyor; ama bir karşılık görmüyor. Benim duvarım kör, sensiz ve sessiz. Benim duvarım açmazlarla dolu.
Bir an olsun soluklanmak için yine şiirlerine dalıyorum. Sabahlara kadar uyumayıp bin bir emekle, özenle ve acıyla oluşturduğun şiirlerine.
ÖYKÜNÜN DEVAMINI DAHA SONRA YAYIMLAYACAĞIM DOSTLAR.

Ali Özen