sensizliğe dair

Sensizliğe çok fazla kızamıyorum sevgilim… Sensizlik beni okur yapıyor, kimi zamanda yazar… Yazdırıyor içimde kopan karmaşıklıkları uçsuz bucaksız karanlıkları halk dilinde bilinen adı duygularımı…

Oysaki içimde unutmuştum ben onları… Varlıkla yokluk arasına sıkıştırmıştım duygularımın en hassas noktasını… Sensizlik kanıma girdi ve dilime vurdu yalnızlığımı, yokluğunu… Şimdi ise her şey ortada… Şehveti de kusuyorum satırlara, seni sevmeyi de… Arzularımı da dillendirebiliyorum seni içimden hissetmeyi de… Uzaktayken daha bir sıkı sarılıyorum içimdeki varlığına… Kızmalı mıyım sence yokluğuna? Daha bir yaşıyorum seni, yaşamak sen olurcasına… Karıştırıyorum hasretini yaşamın artıkları yarım kalmış anılarıma… Tam da sana layık bir özlem çekiyorum yürekten soframa… İçiyorum nefesini ılık ılık her konuşmamızda ve hayal denen mekânda her buluşmamızda…
Sarhoş olmadan kalkamıyorum sensizliğin kurduğu anı sofrasından… Vazgeçemiyorum her defasında uykusuzluklarımdan…


Çok Şey Var Söyleyemediğim…
Ama En Önemlisi
“ÖzLeDiM”



*