Çok küçük hatta küçücük şeylerde mutlu olmayı neden istemiyoruz? Eğer istesek bunu becerebiliriz değil mi? Ben önce kendimi sonra etrafımdaki insanları inceledim ve hem kendimde hem de onlarda sürekli olarak elde ettiklerimizden daha fazlasını istemekten elde edebildiklerimiz kıymetini değerini bilemiyoruz.Mutluluk yanıbaşımızda dururken biz onu tepesi dahi görünmeyen dağların arkasında sanıyoruz... Hedeflerimizin büyük olması güzel ama mutluluklarızı kısıtlamak sınırlamak neden dersiniz? her sabah gözümü açtığımda annemin ve babamın varolmasından mutluluk duyuyorum ve şükrediyorum bunu yeni yeni öğrendim.Bu düşünce bile mutluluk vermez mi insana?Sağlıklı olmak bile bir mutluluk değil midir peki?Ama ben de dahil olmak üzere elindekilerin kıymetini bilen yok.Bunların farkına varma zamanı gelmedi mi daha?????????