Bir zamanlar bende çocuktum...Her çocuk kadar masumdum...Bir çikolata ile gülümserdi yüzüm...

Dünyalar benim olurdu,sarılırdım çikolatayı verenin boynuna...Anlatırdım hislerimi,mutluluğumu...

Hepimizin içinde ah keşke çocuk kalabilseydim dediğimiz anlarımız mutlaka olmuştur..

Sevginin masumluğunu yaşamak istiyor gönüller...Sevginin anlamını bilerek,yaşarak,görerek,

hissederek büyüdüğümüzü görüyoruz...

Büyümelerimiz de hep mutluluklar hüküm sürmüyor...Yaşadıkça değerleri anlayabiliyoruz...

Ah çocuk olsam ile başlayan cümlelerimiz de hep hüzünlerin esintileri oluyor...

Çocukluğumuza sığınıyoruz...Herşeyin masumca yaşandığı anlarımıza dönüyoruz,dönmek istiyoruz...

Bir düğüm dolanıyor boğazımıza,gözlerimizde ıslanmış kirpiklerimiz...Ağlıyoruz,sevgiye

ağlıyoruz,dostluğa ağlıyoruz,arkadaşlığa ağlıyoruz...Bizleri biz eden duygulara ağlıyoruz...

Ve ağladıkça güçleniyoruz...Canımız yandıkça öğreniyoruz...

Bir dahamı asla diyoruz kimi zaman...Fakat bütün cümlelerimizi yeniden yaşayabiliyoruz...

Yanılgılar,mutsuzluklar her dönem sil baştan yapmışçasına düğüm oluyor yine boğazımızda...

Neden oluyor neden...sorularla kendimizi gecenin karanlığında,yalnızlığımızda buluyoruz...

Oysaki nedenleri çok açıktır...İnsan olmamız herşeyin nedenidir...

Kalbimizle yaşıyoruz hayatın içindekileri..Seviyoruz,seviliyoruz...

Bazen sevginin doruğuna cıkıyoruz,yüzümüzde tebessümler eksik olmuyor...

Bazende sevginin ürkekliğine yenik düşüyorbedenlerimiz...Gülümseyişlerimiz
gidiyor...

Susuyoruz,suskunluklarımızda sevgiyi yaşıyoruz...Kalp kırklıklarınının çözümünü arıyoruz...

Çözüm bulmak o kadar zorlaşıyor ki...Zaman diyoruz zaman...Biraz daha zaman...Biraz daha biraz

daha zaman...

Böyle anlarda zaman sanki duruyor,hiç geçmiyor...Geçmediğini sanıyoruz..

Oysaki zaman su misali akıp gidiyor...

Zamanın getirdiklerini,zaman yine alıp götürüyor...

Aldığımız nefes kadar yaşıyoruz herşeyi,her kesi...

Ve sitemkar olmadan teslim etmek gerekiyor bu duyguları geçmişe...

Sitmkarlığın sonu yine acıya varıyor..

Yaşadıkça öğrendiklerimizin kıymetini bilmek gerekiyor...

Ve yarınlarda o değerlere ilerlemek gerekiyor..

Bir gün güneş doğduğunda göreceğiz ki...

Öğrendiklerimizin yolunda ilerlediğimiz için...

Ya mutluluklar kapımızda olucak..

Ya da mutsuzluklar..

Zaman akıp gidiyor..

Zamanı tüketmeden...

Yarınlarda mutluluk için...



Sevgiye...

Arkadaşlığa...

Dostluğa...

Çocukluğumuza...

Eşimize,hayat arkadaşımıza...

Annemize,babamıza...

Kardeşlerimize...

Bizleri biz yapan bütün duygulara...

Kalpten sarılalım...