İçindeki üşümeler...

Seni suçlamıyorum aşk, kalbimdeki çatlaktan su gibi sızdın ve damlamaya başladın içime. Ama bilmediğin bir şey vardı süreci başlatmıştın ve dört mevsimi beraber yaşayacaktık seninle. Şimdi iki kişiyiz, tıpkı
şizofren gibi.

Aşk biteceği zaman önce saçlarına kırlar düşüyor, sonra beyazlamaya başlıyor aşkın saçları... Anlıyorsun o zaman biteceğini aşkın...

Aşk üşümeye başlıyor önce içinde, ısıtamıyorsun onu bir türlü...
Üşümeler titremelere dönüşüyor, çaresiz kalıyorsun. Sevdiğini ısıtamamak içinde, acı veriyor sana...

Mevsimler geliyor aklına, kışı düşüncelerinden atmak için savaşıyorsun, aklın yaz mevsiminde.
Güneş ve sıcak geliyor aklına hep.. Çaresizsin, ısıtamıyorsun içindeki titreyeni... Suyu bile soğuk içemiyorsun içinde üşüyen aşkı korumak adına, ama başaramıyorsun... Çaresizsin içindeki üşümelere, aşk ölüyor içinde. Gözlerinin içindeki hayali kaybolmasın diye uykusuz gecelerin oluyor...

Düşüncelerin o kadar karmaşık, o kadar barınaksız ki, kelepçe vuruyorsun ona.., aklına gelmesin diye aşk... " Gelme aklıma aşk, çok karmaşık duygulardayım, kaybolursun gelme düşüncelerime... seni şimdi
kaybetmek istemiyorum hazır değilim buna...Kalbimde çılgınca esen fırtınalar mı seni üşüten? yoksa içimdeki sağanak mı?... çaresizim aşk.. Dönebilecekmisin acaba ilahi rengine aşk, kucaklaşacakmısın şarabi renginle "... diye haykırıyorsun.

Kalbindeki üşümeler düşüncelerindeki titremelere dönüşüyor, o zaman anlıyorsun işte kalbinin, aşkın fişini içeriden çektiğini...

Bitiyor aşk ve üç aşamalı, aşkın kardeşi hüzün başlıyor içinde yaşamaya. Önceleri yakan, acıtan, sonraları kabuk bağlayan ve en sonunda serin bir rüzgar gibi yüzünü okşayan ve sana yaşanmışlıkları bırakan hüzün, onu yaşıyorsun içinde buruk haliyle...

Ve bitiyor aşk... Ve bitiyor içindeki üşümeler...

oktay...
*