Bilseler içimde yaşadığını, görseler...

Bilirsin gerçek siyah’ım sana olan sevgim sonsuzdu, çaresizdi,kimsesizdi... Çektiğimi anlatmaya kelimeler yetmezdi. Uzaktın bana, ümitle gelmesini beklediğim imkansızımdın. Gelmeyeceğini bile bile senelerimi döktüm yollarına kırmızı gül yaprakları gibi. Gelmeyeceğini biliyordum, gelemeyeceğini de ama bir yanım vazgeç dese de diğer yanım beklemeye ümitli yanım, beklemeye can atan yanım sessiz sedasız seni bekliyordu...

Oysa dedim ya sen bilmiyordun çaresizliğimi. Konu sen olunca çareler bile çaresiz kalıyordu. Söyleyemiyordum, kelimeler boğazımda düğümleniyordu. Sen gelmezsin diye her sana doğru gelişimin dönüşünde imkansızlığına daha çok inanıyordum. İnsanım biliyorsun, inanmak istediğime inanıyordum...

Seni öyle çok sevdim seviyorum ki! Seni öyle derin, öyle çaresiz özlüyorum ki!

Kader beni öyle bir hataya soktu ki. Gelmediğin bana gelecek olsan sana kal demeye yüzüm yok artık...

Çaresizliği bilir misin sen? Duvarlarla çevrildi mi etrafın hiç? Gözlerin kör oldu mu? O duvarlara her çarpışında daha çok daha çok kanadığın oldu mu?

Vazgeçmek zorundaydım bu mazoşitlikten. Acın bile keyif veriyordu da yaşarken, yaşamaya gücüm kalmadığı anda vazgeçmeliydim senden. Şimdi adına hata diyorum, yaralarımı sana her şeyi ile benzeyen diğer bir insan kapatır sandım. Ancak bu şekilde seni bekleyen yanımı beklememeye ikna edebilirdim. Senden ancak bu şekilde vazgeçebilirdim. Senin acını dindirmesini beklemiyordum biliyorsun. Şimdi herkes diyor ki ’ yanlış yaptın Duygu ’ benim bunun farkında olmadığımı sanıyorlar. Oysaki zor geliyordu sevdan bana, o kadar ağırlaşmıştı ki yükü taşıyamıyordum. En azından artık aramızda bir şey olamayacağını gerçekten umut etmeden idrak edebiliyorum. Şimdi farkediyorum ki senden değil kendimden vazgeçmişim. Şimdi hiç olmayacağını bildiğim için eskiye göre daha çok acı çekiyorum. Umudum öldü Siyah’ım seni bekleyen sol yanımda öyle...

Her yeni acı eskisinin yükünü hafifletir derler. Senin acın dinsin diye yeni acılar diliyorum...