BEN SENİN YERİNE DE AĞLARIM

Yine gece...Yine çay, sigara ve yaralı ezgiler...Dışarda yağmur yağıyor. Düşen her yağmur damlasını alnımda, yanaklarımda, dudaklarımda hissediyorum. Gecenin karanlığında sırılsıklamım. Sol yanımda ince bir sızı. Sebepsiz, niçini, nedeni yok. Beynimde imgeler, mısralar, anılar, ölü çocuk elleri dolaşıyor. Penceremde hüzünlü bir kadın yüzü...Yüzümü tutuyorum, gözlerim yağmur sağnağı... Bitmiyor bu yağmur, bitmiyor gece...


Kuşlar ölüyor içimde
Sözcükler üşüyor
Ne olur sevgili
Öyle bir şiir söyle ki
Silinsin ruhumdaki lekeler...
Bu yaşamak ağrısı dinsin...

Sevgili
En çok da çocuklar yaralıyor beni. Ölümü hiç yakıştıramıyorum onlara. Bombalar yola çıktı. Belki böyle bir gece yarısı annesinin sinesinde uyurken bir çocuk-bizim çocuklarımız- bombalarla bölünecek düşleri. Bizim belki hiç haberimiz olmayacak. Sımsıcak yataklarımızda, konforlu düşler içindeyken bombalar yüzlerce minik bedende parçalanacak. Baş gövdeden ayrılacak, anneler ağlayacak, babalar hiç konuşmamak üzere susacak...

Bize de ağıt yakmak düşecek...
Bize de ağıt yakmak düşecek...

Ne olur sevgili
Ağlama..
Bak, yüreğim avuçlarımda
Şu yarı gecede
Bir dua söyle
Dindir acımı.

Sevgili
Bu kaçıncı sigara bilmiyorum. Çay da soğumuş. Dışarda yağmur dinmiş... İçimde bir ezgi, yineleyip duruyorum...Göçtü kervan kaldık dağlar başında...Gittiler..Biz kaldık...Öyle tenha, öyle ıssız...Bir başımıza...Yaralarımızı bile nasıl saracağımızı bilmiyoruz. Kalbi durmuş bir hayatı yaşıyor, ağlıyoruz sadece...

Sevgili
Sil gözyaşlarını
Bak ben ağlıyorum
Senin yerine de ağlarım
Hadi
Sil gözyaşlarını


NOT: bu mektup ABD’nin Irak’ı işgal ettiği bir dönemde yazılmıştır...