Benim ilk aşkımdır babam, hayatım boyunca ona benzeyen, bana onun gibi sahip çıkan birine ihtiyaç duydum. Bir şekilde hayatıma giren bütün erkeklerde babamdan bir özellik aradım. Bana tıpkı onun yaptığı sahip çıksınlar istedim, tıpkı babam gibi ben ağladığımda gözyaşlarıma gözyaşlarını karıştırsın ve gözyaşlarımı kurutsun istedim. Elimi tutuğunda babacığımın bana verdiği güveni versin istedim. Bakışları tıpkı babamınkiler gibi sıcacık olsun istedim. Hayatımda ki erkek babam gibi olsun istedim.
Daha küçücük bir kızken babamın elini tuttuğumda ellerim O’nun kocaman ellerinde kaybolup giderdi. O’nun kocaman elleri bana dünyanın kocaman olduğunu hatırlatır ama sıcacık avuçları içimi ısıtırdı ve güvenle dolardı içim. Bilirdim, bu ellerini tutuğum adam hayatımın sonuna kadar beni koruyacak, benim arkamda olacak bilirdim.
Hepte bildim ve benim babacım da benim her durumda arkamda oldu. Ben yanlış yaptım affetti. Ben düştüm kaldırdı, yaralarıma üfledi, Ağladım benle beraber ağladı, gözyaşlarımı kuruttu. Ben tekrar yanlış yapacağım diye, tekrar düşeceğim ve tekrar dizlerim kanayacak diye ödü koptu. Bunun için bana zaman, zaman kızdı, bağırdı çağırdı. Ama ben hep bildim bütün bunları hep beni korumak için yaptı, daha çok acı çekmeyeyim diye.
Ben küçük bir kızken sıcaktı babamın elleri ve kocamandı. Hayatın bana en büyük lütfu babamın sıcacık ellerden ayrı kalmamamdı sanırım. Çocukken yaramazlık yaptığımda, düştüğümde ve kanadığında dizlerim, benden daha çok acırdı babamın içi, bilirdim, ağlamak istemezdim o daha fazla üzülmesin diye. O da üzüntüsünü belli etmek istemezdi ben ağlamayayım diye.
Babam benim için her zaman çok önemli oldu, O’na bir şey olacak diye ödüm koptu her zaman, hayatımın her döneminde onu üzmekten hep korktum. Üzmedim mi? Üzdüm hemde çok ve sanırım babamı en çok üzen çocuğu hep ben oldum. Yanlış ya da doğru kararlar verdim ve ne pahasına olursa olsun kararlarımın arkasında durdum. Kendisi bana böyle öğretmişti, verdiğim kararların arkasında durmamı öğütlemişti. Verdiğim yanlış kararlar beni üzdü, benimle beraber O’nu da üzdü. Her zaman dik durmaya çalıştı çünkü babaydı, eğilip, bükülemez, yıkılmazdı. Her zaman dimdik durmak zorundaydı. Dik duracaktı, güçlü olacaktı ki, bizim yaralarımız üfleyecek, bize güven verecek korkma geçecek diyebilecekti. Çünkü babaydı O. Bizim babamızdı. Benim babam O.
Üç kız çocuğunun babası benim babam. Hayatı boyunca kızlarını hayata kazandırmaya çalışmış, onlar için çabalamış hayatı öğretmiş bir adam benim babam. Kızları hayata daha güçlü olsunlar, kendi ayakları üstünde daha sağlam bassınlar diye kendinden çok ödün vermiş, bir adam benim babam. Bizleri karşına alır nasihat ederdi uzun, uzun.
Birine selam verdiğinde ilk önce gülümseyeceksin, gülümsemenle selam vereceksin önce, birinin elini sıktığında parmak uçlarınla değil, kuvvetle sıkacaksın, güven vereceksin elini sıktığın kişiye. Dürüst olacaksın. Bir dediği bir dediğini tutmayan insanlardan olmayacaksın, kendine güveneceksin ve insanlarında sana güvenmelerini sağlayacaksın.
Birini sevdiğinde tüm benliğinle büyük bir aşkla seveceksin, engel tanımayacaksın sevdiğin için, âşık olduğun zaman gözü kara âşıklardan olacaksın. Mazur göreceksin ufak tefek hataları ki oda senin hatalarını mazur görebilinsin. Hata ile suçu birbirinden ayırt edebilmeyi bileceksin.
Bize hayatı öğretirdi. Ayakta nasıl kalacağını, nasıl kimselere boyun eğmeden kendimizi korumamız gerektiğini. Ben babamdan çok şey öğrendim, bana öğrettiklerini uygulayabildim mi bilmiyorum ama elimden geldiği kadar uygulamaya çalıştım.
İşte böyle babam benim ilk aşkım. Hayatım boyunca ona benzeyen, bana onun gibi sahip çıkan birine ihtiyaç duydum. Bir şekilde hayatıma giren bütün erkeklerde babamdan bir özellik aradım. Bana tıpkı onun yaptığı sahip çıksınlar istedim. Hayatımdaki erkek babam gibi olsun istedim.
Benim babam gerçekten baba olmayı hak eden, babalık vazifelerini yerine getiren. Beni, bizi her durumda koruyan, kollayan ve sahip çıkan yegâne insan oldu. Seni seviyorum babacım, iyi ki varsın, iyi ki benim babamsın.