Yalnızlık, insanların hayatları boyunca kaçtıkları ve korktukları bir durum . Kim bilir? Bizi mutsuz ettiğine inandığımız büyük bir sorun, bekli de. Ancak tüm bu korkular yalnızlığı bir sorunmuş gibi algıladığımız ve yalnızlığa hep olumsuz tarafından baktığımız için olsa gerek. Oysa madalyonun bir de diğer yüzüne bakmamızın gerekliliğine inanıyorum ben.

Babamın her zaman söylediği gibi hayat ve ölüm nasıl ki insanlar var olduğu için varsa, yalnızlık da biz varız diye vardır. Hayatı ve ölümü nasıl ki koşulsuz şartsız kabul ediyorsak yalnızlığı da bu şekilde kabul etmemiz ve hayatımızın bir parçası olarak görmemiz gerekir.

Hayatın başında olan bir genç olarak söylemeliyim ki birey olarak kendi kendimize yetebilmeyi öğrenmeli ve hayatımızı başkaları yanımızda olmadığı zamanlarda da bir başımıza devam ettirebilmeliyiz. Kişi yalnızlığı sorun olarak algılamak yerine niçin yalnız kaldığının nedenlerini araştırmalı ve çözüm yollarını aramalıdır. Kendi köşemize çekilmek asla bir çözüm yolu değildir. Bizi daha fazla yalnızlığa iter ve asosyal bir varlık haline getirir.

Kapıyı açmalı dışarı çıkmalıyız. Çıkıp kalabalığa karışmalıyız. Elbet birileri “Merhaba” der. Biz de ona karşılık veririz. Kim bilir?

ÖZGE AKIL