Çocukluğumdan beri en yakın arkadaşımdı içimdeki ben. Ne iş yapsam önce o yorum yapardı. Bir şey yapmadan önce beraber düşünürdük. Yargılar, düşünür, destekler, desteğini zaman zaman çeker ama o hep ordaydı. Bazen yanımda oturur alaycı bakışlarla beni izlerdi. Bazen de karşımdaydı, yalnız bırakmaya çalışır ama yapamazdı. Yine gelirdi yanıma. Yürürken hep onla konuşurum ben. Bazen öyle kaptırırım ki etrafımdaki insanlar bana bakarlar, kendi kendine konuşuyor diye, sonradan fark ederim ağzımı oynattığımı. Hâlbuki ağzımı oynatmasam bile o duyar beni, hisseder, düşünür, yorumlar.

Bugün gördüm ya seni uzaktan, yalnızdım o sırada. Hemen bir ses duydum, ben buradayım diye içimdeki benden. Uzun uzun konuştu, git, söyle; “olmadı, yapamıyorum” de dedi. “Sensizlikten uyuyamıyorum, bütün gecelerimde sen varsın, gündüzlerimde sensizlik” söyle bunu dedi. “Bir daha deneyelim, bir fırsat daha ver” dememi istedi içimdeki ben dışımdaki benden. İlk defa dinlemedim onu, ilk defa hayır olmaz yapamam dedim. Yaklaşamam bir daha yanına dedim. Gözlerinin içine bakamazdım çünkü boğulurdum o mavide. Saçlarını göremezdim çünkü yakardı o sarı saçların kalbimi, tenimi, uzuvlarımı. Tenine değemezdim bir daha, içine çekerdi beni eriyip kaybolurdum orada. Arkandan bakamazdım bir daha yürüyüşüne. Düşer bayılırdım, bu kalbim daha fazla taşımazdı seni.

Küstü bana içimdeki ben. Senle konuşmadım diye, bana küstü. Yanımda değil artık, karşımda da değil. En kötüsü içimde değil içimdeki ben. Bırakıp gitti, beni. Yalnızlığıma bıraktı, seni düşündüğüm uzun gecelere bıraktı, sensizliğe bıraktı, gitti o da aynı senin gibi. Konuşmuyorum artık kendi kendime bile. Anlatamıyorum seni kendi kendime bile. Sen beni bana küstürdün, beni benden aldın da gittin. İçimdeki ben bile sana gitti bugün. Arkandan koşarak. Ben ise kaldım burada bensiz, sensiz, her şeysiz. Önce sen, sonra ben terk etti beni. Şimdi bakıyorum da en çok sen severdin bu sıcak havaları, sonrada içimdeki ben…