Sabah radyoyu açtığımda,bir çocuk şiir okuyordu.Şiirin başını kaçırmama rağmen,çok güzel okuyordu şiiri tane tane,bir de coşkulu !
Yüreğimle alkışladım şiiri okuyan çocuğu...Gözlerim buğulandı,aldı beni şiir okuyan çocuk,götürdü çocukluğuma.İlkokul 3.sınıfı okuyordum,derslerimde de çok titizdim biraz da çalışkan olduğumdan,siyah okul önlüğümün üzerinde kırmızı kurdele vardı. Hatta kardeşimin ev ödevlerini bile ben yapardım ,babam görmeden tabi...Umrunda değildi kardeşimin vallahi.Okul yolunda bir ahşap konak vardı,onun taş merdivenlerine oturup acele acale ev ödevini bitirirdim.Sömertre tatiliydi...
Arkadaşlarımla tatil çılgınlığında bahçede oyun oynarken,ordan oraya koşarken,ayağım takıldı ve düştüm.Arkadaşlarım bana katıla katıla güldüler,çocukluk gururum kırılmıştı.Dizlerim çok acıyordu.Ağacın dibine oturdum,ağlayamadım da hırsımdan güldüler diye.Paslı bir çivi buldum hemen yanımda,oynamaya başladım ,toprağı o sinirle...Bayağı da oydum.Kalktım yerimden,ayaklarımla düzelttim toprağı,eze eze kağıt gibi oldu.
Paslı çivimle şiir yazmak geldi içimden...Çocukça 2 sıra!
Bende şiir yazabilirim.
Çiçekleri çok büyük severim.
Küçük bir kiremit parçasıyla bulup nokta yaptım.İlk şiirimin etrafını bahçeden kopardığım renk renk çiçeklerle süsledim.Toprağa paslı çivimle yazdığım şiirimi kalktım seyretmeye,ilk kez şiir yazmıştım.Öğretmenime aşıktım şiir okurken,tatil sonrası ona anlatacaktım.
Birden arkadaşlarım üşüştü başıma,itişe kakışa geldiler yanıma..Muzur Adil ayaklarıyla önce çiçekleri,elindeki sopayla da şiirimi bozdu.Diğerleri de oyun oynayalım diye bağırışıyorlardı .dizlerim ÇOK ACIYORDU...Tepine tepine ağladığımı bu sabah,radyoda şiir 0kuyan çocuk hatırlattı.O paslı bir çivinin pasları elime yapıştı,perçinleşti ellerimde...İlkokulda başlamış Şiire aşkım,sevdam.Yıllar sonra fark etmiş oldum...
Evet bir PASLI ÇİVİydi,o,elime,pasını bulaştıran !


Oya Gedik