ÖZLEM Tıpkı Venüs’ün sevdiği deniz yıldızının deniz sularında yıkanmış yüzünü gösterince karanlıkları dağıtması gibi,özlemlerimi dağıtmak isterdim.Ama biliyorum ki özlemlerdir insanları yaşatan kaynaklar ,özledikçe hissedersin damarında dolaşan kanı.

Özledikçe dayanılmaz olur soğuk gün altında ki dalgaların sesi.
İçinde yanan ateş ,baharla alevlenen duygulara özlemdir.
Herşey özlemle başlar,birken bin olursun.Uçarıdır vücudun her bir zerresi her bir yerinde çiçekler açması.Berrak sulara dokunur gibi dokunuruz özlemlere...
Sabahın erken saatinde uyanışın adıdır.Güneşle yarıştırırken sıcaklığını,doruklarda üşüten beyaz örtüye duyulan hasretin adıdır özlem.
Özledikçe saygı duyarsın kendine özledikçe içinde raks etmeye başlar sevgilinin endamı ,özlemdir aşkı aşk yapan dağıldıkça savruldukça en son kapıyı zorlayan.
Özlemleri saygı değer yapan uzaklarda olsa da paylaşmak mıdır özlenenleri?
Oysa koklayamadığın çiçeğin anlamı var mı dır?
Dokunamadığın öpüp okşayamadığın koklayamadığın sevgilinin adımıdır özlem?
Oysa kokladıkça özlersin ,özledikçe koklarsın sevdiğin bir çiçeği yorgun düşsen vardır bir çaresi uzaklarda kalsan da günlerce....
İşte özlemlerimiz ama hangi özlem?

Isıtan mı? Üşüten mi?