Bütün alemin varolma ve yaratılma sebebidir sevgi..Sevgiyle yaratmıştır alemi ve her şeyi yüce yaratıcı…
Yaratıcıdan insana kısmi olarak aktarılmıştır sevgi…Ondan insana bir parça tecellidir..Ve hayatın en önemli öğesidir…
Bir çok insan beyniyle sever..Bazıları diliyle sever..Oysa gerçek sevgi kalpte olur..Ve kalbiyle seven insan, bu sevgiyi beynine taşır , diliyle anlatır…Ve yaşantısıyla hissettirir..Hissettirmek için dediğimiz gibi; önce kalbinde sevmelidir..Sadece beyinde olana sevgi denmez, özlem denir..Sadece dilde olana sevgi denmez, yalan denir…Sadece kalpte olana yine sevgi denmez, Aşk denir.. bizim işimiz aşık olma değil, dilde, beyinde ve yürekte olanı yaşamak, yaşatmaktır…
Tüm kavramlarda olduğu gibi sevgi izafi ( algılayana bağlı ) bir kavramdır..Bizim yukarda anlattığımız üçlemede ( kalp, beyin, dil ) yaşadığmız duygu yoğunluğuna verilen genel isimdir..
Sevgi çocuk gibidir,ağaç gibidir…İlgi ister..Alaka ister…lakin fazla su ağacı çürütür, fazla ilgi çocuğu şimartır…Fazla sevgide dozunu kaçırır..Vesselam ne eksik, ne fazla, gerektiği kadar, yeteceği kadar olmalıdır sevgi…
Hayatımızdaki bir çok olgunun içini dolduramayız biz insanlar..Sevgi içi boş olamaz, olmamalıdır..Sevginin arka planı dolu olmalıdır…Sürekli olmalıdır…Hissettiğimizi iddia ettiğimiz bu büyük eylemin içi gerçekten dolu olmalıdır…Zira bir büyük sanatçının da dediği gibi ‘kalpten kalbe bir yol vardır görünmez’ Ne söylersek söyleyelim, hissetmediğimiz şeyleri dilimizle söyleyince samimiyet yoksunu oluruz..Elektrik veremeyiz…Elektrik alamayız…ve zincirleme olarak verim düşüşü yaşarız işimizde, ilişkilerimizde.Ve hayatın her alanında…Vesselam önce, sevgiyi sevmeli ve sevginin hakkını vermeliyiz…