Bir varmış , bir yokmuş diye başlamadık.Ama bir var olup , bir yok olduk.
Bazen bir selam dahi alamadım senden.Bazen sevginde boğuldum.Çok uzaklardan gelen o buğulu sesin , düşlerimi renk renk boyadı.Ve ben o renk cümbüşünün içinde kanatlandım.
Mutluluktan öyle uzun zamanlar uçtum ki , sandım hiç yorulmam ,yıpranmam.
Hiçbir mutluluk uzun sürmezmiş anladım.Ve yok oldum o sevdayla.Tekrar var olduğumda
en iyi dostum , arkadaşım , sırdaşım oldun.Fakat kanatlarım yok şimdi.Senin sevdanla yitirdim onlarıda.Sevdan gibi kırıldı , dağıldı , parçalandı.Alıştım elbet bunada.Alıştığım diğerleri gibi.Zaman akıp gitti . Unutturdu...
Hatıraların kaldı şimdi , yüreğimde.Bu yüzdendir sol yanıma kıyamayışım ,sol yanımı
bu kadar çok sevişim.Sözlerin kaldı geriye , şiirlerin kaldı.Nazım Hikmet , Cemal Süreya,
Ahmet Arif kaldı.Hasretinden prangalar eskittim ’ kaldı. Kayısı ağacı kaldı , bir sen kalamadın.
Eskisi gibi okumaya verdim kendimi.Ne bulursam okuyorum. Kurşun kalemle altlarını çizerek .notlar alarak okuyorum .Müthiş zevk alır oldum , kurşun kalemle çizdiğim yerleri tekrar okumaktan.
Artık eskisi gibi sürekli seni düşünerek kendime eziyet etmiyorum.Çok değiştim çok ,
ağlama krizlerim dahi yok denecek kadar azaldı.Kum taneleri kadar çok olan hüznüm dağılıyor artık.Yavaş yavaş kendimi yeniliyorum.Sen şimdi eminim ki buna yeni bir sevdanın mı neden olduğunu düşünüyorsundur.Hayır değil.Bunun nedeni yine sensin.En yakın arkadaşım , dostum ,sırdaşım olduğun için başarabildim bunu.Her zaman yanımda olduğunu bildiğim için , ruhunun , kalbinin benimle olduğunu bildiğim için başarabildim.Hatırladın mı?Yazmıştım daha önceden de , bunu başardığım gün sana sıcacık bir merhabayla sesleneceğim demiştim.İşte o gün , bugün.Sana MERHABA diyerek sesleniyorum.
MERHABA KARINCA ADAM...