doğru zaman şimdi sanırım. sonunu getirmem gerekiyor bu yazının. seni özledim hemde çok. neden özledim? ne oldu da özlendin sorma.. ben bile cevabını bilmiyorum. özür diliyorum herşey için. sana inanmayı seçmediğim , başkasının elinden tuttuğum için. özür diliyorum..
şimdi merdivenin son basamağındayım, tabanlarım zemine bastığında herşey sonlanmış olacak. sen ve ben olmayan bizi uğurluyor olacağız. zor mu? artık değil alıştım galiba.. seni başkalarıyla yanyana görmeyi, başkalarıyla neler yaptıklarını duymayı ve en önemlisi bunları yutmayı ,sindirmeyi.. evet alışmışım teğet geçiyor tüm doğrular.
yapıcak hiçbirşeyim yok yapmak zorunda olduklarım dışında. zaman eşitleniyor sayılar,dakikalar,saatler.. iki hafta seni tekrar yaşadım gibi sanki. fazla buruk,biraz mutlu.. şimdi nasıl mı hissediyorum ? eksik . bak bildiğim birşey çıktı belki buna sevinmeliyim.
gizlemek zor olmadı seni cümlelerimin içinde. kimse farketmedi belki , farketselerdi daha çok canım acır mıydı? denelerlerdi belki bilmem yaparlar mıydı? sen daha iyi tanıyorsun hepsini.
bazen düşünüyordum acaba hiç hissetmedi mi böyle şeyler olur onu korumalı mıyım diye? ama önemli değil yapmaman daha iyi oldu belki.
ne çok belki var bizim hikayemizde. gizleyemiyorum hiçbişeyi şimdi içimden gelmiyor. sana inanamıyorum bile öyle işledi ki beynime herşey..
sonbahar kışı kış ilkbaharı ilkbaharda yazı doğurur. doğurur ya biz her mesimde yaprak döküyoruz galiba.. tam yeni suretler gülümserken hızlı bir rüzgar sarartıp düşürüveriyor hepsini. çok mu üzücü bu? böyle olması gerekmiyor muydu zaten.. en başından beri bilinen buydu onlar haklı çıktılar ..
sen ve ben , biz hiçbirşeyiz.
toprak kuru, yağmur hiç yok. kalanlar içlerine gömülmüş , yaşam belirtisi sıfır.
şarkıların, şarkılarım, şarkılarımız.. bizim hiç şarkımız oldu mu? ne güzel şeyler dinlettin bana hepsi mutlu zamanların bestesi gibi.
kendimi ne kadar kandırmışım. benliğim kendini boğazlarken ben çığlıklarını kahkaha sanarak nefes almışım. bunla yüzleşmekte üzmüyor artık.
herşey hayalimizdeki gibi olsun istemiştim uzun zaman önce. en saf heyecenlar içimde gizliydi çok az kişiyle paylaşabildim farkındalardı.. mutluydum çok , beni çok mutlu ediyordun.. o güzel zamanlar hep özel ve özlenenlerimde kalıcak. bunu unutmamanı diliyorum..
belki gerçekten sevemedik. belki dediklerinin hepsi dorğuydu. artık önemli bile değil bu.
bu sana son yazım. belkide bundan sonrasının başlangıcı.. bunu da bilmiyorum.
benden nefret etmeni asla istemem, istemedim hiçbişey için ,hiçbirzaman.. herkes çok şey söyledi biz az şey yaşadık ama konuşulanlar o kadar büyüktü ki.. neydi yanlış olan hiç bulamadım. ama sana da hiç kızamadım ki içimde birşey engelleyip durdu. hoş kızsam ne olurdu ki.. olmayanların olanıymışım gibi hissetmekte istemedim hiç boş umutların gölgesinde terkedilenler olurdu bunlar.
şimdi ne yaptık ? ne oldu? ne kadar zarardayız? yoksa farkında olmadan kazançlı mıyız? ...
kendimize ait bir dünya yaratabilseydik ya da güçlü olabilseydik. herşeyimi kaybettim ben içimdeki kardeleni bunu anlıyorum iyice ezberletiyor kendini. başkalarını mutlu edebiliyorum en azından bu sevindirici. kendimi kuma gömdüm ufak bir pipetten nefes almaya çalışıyor. sense mevsimi geldikçe kıyıya vurup tekrar geldiğin yere dönüyosun..
başkalarıyla aynı yerde oturdum.. ama nedense deniz sen yanımdayken olduğu gibi göstermedi bana kendini belki de gösterdi ben göremedim.
geri gelmiceklerin arkasından son bir dönüp bakarken.. hep mutlu olmanı olmayan bizde hep bir tebessümle aklında kalmayı istiyorum tek umudum bu sanırım..