Hayatın iki yüzlülüğüyle,acımasızlığıyla tanıştım sevgilim. Hep bahsederdin bu iğrenç ne olduğu belirsiz hayattan, anlatırdın bana ama ben çocuktum o zamanlar, sana hayatın güzelliğinden bahsederdim hep. Ona sımsıkı sarılmanı söylerdim. Sen görmüştün, geçirmiştin bense sanki gözlerimi yeni açmıştım. Bir gün anlarsın beni derdin. Ben anladım ama şimdi sen yoksun..

Ne acıdır ki ilk sen gösterdin bana hayatın iki yüzlülüğünü.beni bırakıp gidişinin ardından yaşadığım her acı günde biraz daha nefret ediyordum hayattan, tüm insanlardan. Bir yandan acı çekiyor, bir yandan seni özlüyor, bir yandan da küfrediyordum bu hayata. Niye bu kadar iğrençti, niye herşey çıkardı. Niye insan gibi insan yoktu.

Benim gözümde bir tek sen vardın insan gibi insan.ama sende yapacağını yapmıştın bana. Sen de bu dünyada ki ondan bundan şundan farksız olmuştun. Bir başka açıdan baktığımda ise yine sen gözümdeki en mükemmel insandın. Sadece bir görev üstlenmiştin sen. Evet sana çok inanmıştım, seni çok sevmiştim, sense bana acılar yaşatıp çekip gitmiştin. Ben ne yaparım ne ederim bir kere bile düşünmemiştin. Ama işin gerçek tarafı bu değildi sevgilim. Sen beni rüyadan uyandırmak için geldin.Hayatın iki yüzlülüğüyle sahteliğiyle tanıştırmak için geldin. Gidişinde bu görevin sadece bir parçasıydı.

Şimdi hayat devam ediyor ve ben artık senden daha çok karamsarım birtanem. Bir umudum içimde bir yaşama çoşkusu hiç birşey yok. Bütün insanlardan kaçıyorum. Kendi başıma köşemde yapayalnızım…