Jun,19/07



Yıllar önceydi, genç bir üniversite öğrencisiyken ben, yolda bir Amerikalı anne ve çocuk yürüyordu önümde.
Annenin kucağında büyük bir alışveriş çantası.
3 yaşlarındaki güzelim kız çocuğu yere düşüverdi birden. Elbette kaldırmak için atıldım ben!..
Gülümseyerek dedi ki anne "no..."
Hayır dedi, lütfen kaldırmayın, kendisi kalkmayı öğrenmek zorunda!...

Kalktı gerçekten de çocuk, elleriyle pantolonunun dizlerini temizledi.
Ne mızıkladı. Ne ağladı... Ne de gözleri annesinin gözlerini aradı... Elini de uzatmadı annesine, tutsun diye... Devam etti yoluna, bir önceki edasıyla...

O gün anlamıştım, neden çok mızıklanır bizim çocuklarımız! Ve, neden annelerimiz mızmızlanır çocuklarına...

Niçin çekiştirip dururuz çocuklarımızı eteklerimiz altına... Ve neden kıskanırız çocuklarımızı sevgililerinden...

Kendi güvensizliğimiz midir, izin vermememiz çocuklarımıza, gerektiğinde elleri sobaya değsin ve kendileri öğrensinler sobanın sıcak olduğunu?

Kendi kişiliksizliklerimiz midir, doğurduğumuz çocuğun kendine ait farklı bir kişiliği, ruhu olduğunu kabullenemeyişlik?

Mutsuzluğumuz mudur, dünyamızı yalnızca onların üstüne kurmak?

Ve... Kendini unutmak?

Kendinle kalamayışlık mıdır, bir türlü yetişkin bir birey olduğunu kabul edememek...
Ve... Her hakkı kendinde bulmak? Onların yaşamının her anında yer edinmeye çalışmak...

İki arada bir derede kalan yetişkin insanlar ve sürekli mutsuz gelinler, damatlar, kaynanalar...

Boşanan eşler...
Boşanmış ailelerin bölünmüş çocukları...

Bir türlü büyüyememiş kişilikler...

Düşseydik ve kalksaydık, medet ummadan kimseden, ağlamadan, daha bir dik mi dururduk acaba yaşamda?