Daha bu sabah aklima babamin kir saclari
geldi..zaten hatirlayabildigim en keskin anida bu
babama dair.Kir sacli,yesil gözlü,uzun boylu ve cok
yakisikli bir adam.
Daha bu sabah cok özledim KIR YUSUFUMU..

Daha bu sabah dusundum..bu sabah oturdugum otobus
koltugunda,icim yüregimin ta öbür ucuna tasinmisken
ölüvermeyi..

Babami topraga verdim.Üzerine karlar yagdi..Yillar
gecti..

Cok sonralari anladim,ilk terk edenin o
olmadigini,ilk yalniz kalanin da biz..Ama hic kabul
edemedim, hem bizim hem de onun ne kadar nacar
oldugunu..

Cok sonralari anladim ki kalana degil gidene yazik
olurmus...

Üzülürmüs geride kalan.her cicek acisinda,simdi o
yok diye..Üzülürmüs teyze oldugunda, babasi dede
olamadi diye..Ve sonra kocaman `DEDE OLDUN KIR
YUSUFUM`yazarmis hayati karaladigi
defterine..Üzülürmüs kocaman isleri
basardiginda,yaninda olup,´iste benim kizim´diyemicek
diye..

Kalanlar bir üzülüp bir sevinirken hayatin
cilvelerine, en cok gidene yazik olurmus...