Ilık bir rüzgar esti hatıralara...Ansızın yayılan bir sesle.
Sayfaların tozlarımıydı,satırların canlandırdıkları mı sebep,
tenimi yakan korlara?
İçimi titreten bu ses mi,yoksa korku mu?
Kimi zaman sevmeyi özlüyorum...Kaybetmekten korkmayı...
Ama yalnızca özleyebiliyorum;çünkü kaybedecek bir şeyim kalmadı.
Bir dünyam vardı eskiden,içi rengarenk balonlarla kaplıydı...
umutlarım vardı içinde...
Ne çok zaman geçmiş onları kaybedeli
Onlar olmadan yaşamak ne zormuş!
Kaybettiğimden bu yana umutlarımı;büyümüyorum sanki yaşlanıyorum.
Zaman ne çok şey götürmüş;umutlarım,düşlerim,dostlarım,duygularım...
Artık hiçbiri yok...
Zaman mıydı bunca şeyi çalan,yoksa insanlar mı?
Vazgeçtim bu sorudan da,ne önemi varki artık.
Ruhum her gün ölüyorken, bedenim bayram ediyor umarsızca
Kalbim varmış,yanlış yolmuş,yalnızlıkmış,çalan tüm bunları kimmiş...
Ne önemi var?ben vazgeçmişim..
Nedenleri sorgulamaya ne gücüm var ne de cesaretim.
Tenim üşüyor,içim yanıyor.
Hatıralar bir bir köşelerine çekiliyor.
yorgun bedenim biraz daha gömülüyor dünya mezarlığına,.
ruhum;daldığı noktanın tamda başlangıcı olan o sesin bittiğini fark ederek,
anlamsız kahkahaların arasına karışıyor yine...