Demlenmiş bir gecede siyaha döndü yine ahengi fersiz bakışlarımın.Bir adım daha yitirilmiş duygularımın gölgesine takılıyor bakışlarım..Nefessizliğin esaretinde,Azrail’in çığlıklarıyla yıkanan ruhumun gökkuşağı can çekişir yalnızlığımda,oysa siyah beyazdır benim rengim;bilmez.

Şehrin tüm kaldırımlarına sinmiş kederler ve yalnızlığım var yanıbaşımda.Gözlerimdeyse isyanın buğusu..
Düşüncelerdeki derinliklerim bile artık tükenmişken “bir başınalık acıtmıyor tenimi sanki eskisi kadar” avuntusunun hecelerini ezberlemekteyim..
...
Evet şimdi hayatta hırslarım var ama ne desem de ben uzağım artık ruhumdan.Gözlerim çoktan siyahımsı perdelere bürünmüş,geçer mi bu gölgeler üstümden bilmem!
Ve ruhunun çapraz koşularında sıkıntılı bir sessizlikle kaybolmuş bir sen;kaybedilmiş kazanımlarının yorgun ağrısında,yalnızlığın yanıbaşında..

Bazen korkmaktır yalnızlık,bazen de esir olmak;kimi zamansa çaresizce ışığın seni görebilme ihtimalini beklemektir..