Yazar; kalemiyle azandır ben gibi! Küllüğü izmaritlerle dolu, yerlerde atık kağıtları, yüreğinde silgi mendilleri, masa üzerinde M.ö den kalma notları vardır. Odasının camları kirlidir, takvim tarihleri ile karalanmıştır...

Yazar; duyguları, düşünceleriyle coşan biraz da megolamandır ben gibi! yaşamı ti’ye alır, içine düşen korlarla ısınır, üşür, terler, nöbetlerdedir, kaleminden dökülen şuursuzca nidâlarla...

Yazar; birazda delidir, dili sivri, burnu düşük, çenesi kaçak yapmıştır ben gibi! Uçurtmalar uçurur, balıkların başına şapka takar, tavşanı cebinde gezdirir, tazıyı gözünde seyirttirir. Yazar uç yaşamaz, sadece kanatlılar uçar o bilir...

Yazar; bir kafes kuşudur ki kapısı açılsa da kanadı kırıktır, umut suyuyla beslenir orada. Seyirciden hoşlanmaz, kabuklu yemiş atanların ellerini, tırnaklarını izler ve onların atma şekillerini yazar molalarında...

Yazar; bir hiçtir ben gibi! yazar-yazar doyamaz ne anlaşılır, ne de cümleleri biter o yüzden doyumsuzdur malzeme bolluklarından...

Yazar kimdir..?
Şair kimdir..?
Kimlere denir..?

Elbette ben yazar değilim, şair hiç değilim!.. Ben okur yazarım, okumayı söktüğüm günden beri hep yazmaktayım hepsi bu işte!..

ayşe yayman