Benden kalanlar senindir sevdiceğim… Senden kalanlar da benimdir! Her ayrılıktan sonra ilk önce düşler dökülürmüş, ne zor bunları yaşamak değil mi? Sevgiliye ait ne varsa yürekte yaşarken-şimdi bir mahşer günü hazırlığında “olmazlara” bırakmak her şeyi çok zor sevdiceğim… Düşlerim üşüyor, bil(m)iyor musun?

Düşmediğimi gör diye atlarken yaşamın koynuna, sahipsizler kovuğundan kaç kez uçurumlarda çıkmaza kaldım-hiç söylemedim bunları, bilmedin sen de. Bilmemeliydin de… Oysa çok düşmüştüm, ben yüreğimde seninle ısınırken-şimdi düşlerimde üşüyorlar; ne olur gel sevdiğim/ sevdiğim için sevildiğin yere geri gön!

Benden kalanlar senden kalanlarla eş değerdir! Kül olan gecelerin sabahında yarım kalanların acısını çok sordum kendime. Yalnızlığımda, eğer seni sevmemiş olsaydım bunun adı “ölüm” olurdu! Ve şunu söyleyebilirim sevdiceğim, senden önce mutluluğu tanımıyordum sayende çok mutlu oldum ve senden sonra mutsuzluğun bu kadar ıstıraplı olacağını tahmin etmiyordum-onu da öğrendim… Ama bil ki, hiç yanılmadım bu aşkta!

Bilirsin, deniz kenarında gezmeyi çok severim. Martıların valsına eklediğim duygularımın beni ne kadar mutlu ettiğini defalarca sana anlattım… Ama anlatmadığım bir şeyler vardı hep sana, mesela seni anlatırdım her defasında dalgaların çığlığından, ulaşırmıydı senin yaşadığın yerlere bilemiyorum ama rüzgârlar hep benden yanaydı! “…bir gün yine deniz kenarında seni anlatırken martılara, sana ait ne varsa düşürmüştüm denize; artık hiç yoktun bende, yani ben öyle sanıyordum, meğer benden düşen her şeyi martılar sana getiriyorlarmış, çok sonraları öğrendim bunu… Bir gece vakti seni o martılarla görünce-anlamıştım bu aşkın sadece bize değil tüm canlılara ait olduğunu ve herkes bizden biri olmak için nasıl çırpındığını, deniz yokken de martıların yaşayabileceğini…”

—ki gerçektir, severken ayrıldığında halen hayatta kalışının sebepleri… Güzeldir, iç çekinmelerin sadece sevgiliye duyulan kısa bir ağlamak olduğu ve sevdiğin için sevdiğine azda olsa sitem etmeler… Yani sevdiceğim, sen hele bir gel de-ben en acı hüzünlerimi yine bağrıma basayım, inan gözüm yok hiçbir şeyde. Seni özledim güneyin kızı!

Ve ben halen o siyah erkek şortuyla çektirdiğin fotoğraflarla avutuyorum bedenimi… Ve ruhum halen o ilk günkü heyecan gibi bekliyor/ yani senden kalan ne varsa/ -mıh gibi kazıdım yüreğime! Korkma, unutulmadın ki hiç-kendimi yoluna adadım, dönüşü yok bu aşkın! Sen benim her şeyimsin, ben senin neyinim inan hiçbir önemi yok… Düşlerim senleşiyor, bil(m)iyor musun?

Bu aşkta denizler, martılar, rüzgârlar var-birde-soluğunda yaşamak gittiğin günden beri… Ve bu şiir sensizliğimin özetidir:
“…
Her sabah soluğu deniz kenarında alırım,
Dört bir yanımda martılarla konuşur-seni anlatırım…
Ve ne zaman benden sana ait bir şey düşse denize,
İşte sevgilim martılar varya… İyi ki varlar! “