Yalnızlığımın içine hapsettim kendimi...elveda demeyi borç bildim en sevdiklerime ...
mecbur mu bıraktılar yoksa?
gözlerim kanıyor sanki bu akan tuzlu gözyaşım mı?
ne kadar acıtır olmuş yanaklarımı...kanıyorum sanki...kanayan kalbim mi gözlerim mi onu dahi anlayacak durumda değilim...
cümleler bir bir sıralanıyor boğazımda..
.haykırmak istiyorum..ama bir tek kelime dahi edemiyorum...
aklıma gelen tek sual...
ben bunları söylediğimde onun kalbini acıtacak mıyım?
acaba onlarda benim kadar düşünüyorlar mı diye soruyorum kendi kendime...sonra cevabını aynadaki yüzüm söylüyor usulca...
düşünmüş olsaydı aynadaki bu ağlayan surat neden?
Neden silmeyi denemedinz ki akarken gözyaşlarım...
Bir damla daha eklemek daha mı hoş geldi nefsinize?
Susuyorum ...en büyük acıları gömüyorum ben yine yüreğime...
En güzel sevdaları kalbimin en mahrem yerinde saklayıp sahte sevişmeleri bırakıyorum meçhullere...
Bir beden bırakıyorum etten kemikten duyguları alınmış...
Gözyaşlarını en derinlere akıtmış sahte gülücükler dağıtan bir sima bırakıyorum...
Usulca fısıldıyorum kalbime...
Böyle mi olacaktı?
Bu kadar riyakarlığa nasıl da alışmışız diyor dilim...
Git yüreğim git artık...
Alışmış bu yürekler kanlı görmeye bu kalbi..
Sus ve dön arkanı git...
Bir kez olsun da sen düşünmeden git...
Bırak...belki dünya böyle daha bir anlam kazanır...
Elveda kalbim...el ve da....