Mavi bir gökyüzü,pamuk beyaz bulutlarla süslenmiş...masmavi bir deniz,geniş kanatlı ince bacaklı,martılarla neşelenmiş...güzelleşmiş...bir meydan ne arasanız var...meydan da bir camii güzelliği ve minarelerinin,ihtişamı ile herkesi içine davet eden...camiide ki imam okuyunca ezanı,gökyüzünde ki bulutlar,neşeli martılar,sıkılmış ruhlar,nazlı nazlı bir sağa bir sola sallanan ağaçlarbir an durup minareden çıkan sesi dinlemekteler... insanlar geçiyor.. kimi telaşlı,kiminin dünya umrunda değil,kiminin sırtında hamal çuvalı,kiminde kocaman siyah poşetler,kiminde bir çocuk bütün yüküyle...yürürken bu meydanda iyi bakın insanların yüzüne...hepsi bambaşka şeyler anlatıyor...kimi tebessümü ile,kimi çatık kaşları,kimi yüzünde ki derin çizgileri,kimi hırçın kimi mütebbessüm bakışlar ile...burası başka bir meydan...trenler geçiyor içi tıklım tıklım...gemiler sevdalılarla dolu geçiyor,üsküdara,kadıköye,adalara...otobüsler geçiyor yürekleri dolu,cepleri boş insanlarla...taksiler de var...ben’in rengi olan sarı taksiler...bir adam tutup kadının saçından taksiye oturttu... meydan geniş büyük... dedimya ne ararsanız var... meydandan biraz ilerleyince,kahve kokusu sarıyor etrafı...bir acı kahvenin kırk yıl hatırı vardır derler... istanbul bambaşka...istanbul...ve istanbulda eminönü..eminönünde yeni camii... ve yeni camii meydanı... bakıpta görenler için...istanbulun her karesi bir hayat bir yaşam öyküsü...