İçimde bir yol var.Yaprakları dökülmüş ağaçlarla kaplı iki yanı.Oldukça ıssız...
Yürümeye başladığımdan bu yana çok az insan gördüm bu yolda.Her biri geçip gitti.
Kimileri duraksar oldu...Yalnızca duraksadı ama kalmadı,kalmadılar...
Hep bir umut yürümeye devam ettim ben.Belkiler umudum oldu.
Belki bu kez!Belki biraz daha sonra...Belki yarın...Belki,belki.....
Tüm belkilerde gelme umudun vardı sonuçta alışmıştım onlara.

Ömrümün en kış yolunu yürüyorum sanki;renksiz,sessiz,
Ve yalnız...Evet yalnız...
Yalnızlık böylesine boş,böylesine solgun,böylesine bitmeyen bir kış yolculuğu gibi.
Bu kış bitse artık.ömür kıştan ibaret mi? Olmamalı.
Umudum artık rengini bulmalı...

Bir sebep arıyor bu ömür,hayat olmak için;
Bir renk,bir koku arıyor ruhum.
Her baktığında yüzündeki çizgilerde kendini görmek için,
her dokunuşunda yaşadığını hissetmek için.
Bu yolun adı ömür....Ve bu ömür bir sebep arıyor hayat olmak için.