Her canlının eksiği, gönül yamaları, açlığı vardır ben gibi elbette...Okyanus’lara sarılmak isterken, ufak dalgaları görmezden gelir, ya da korkarız kaç kulaçla boğulduğumuzu bilmekten kaçınırız...

Sevda sudur oysa, akar yolunu bulur, yüzenin can simidi nefesidir...O su ki bir yerlerde gölet olur göz pınarlarımızdan. Birileri yıkanır, birilerinin ayakları kirlidir çamur olur, güneş kurutur balçık_dalçık olur...Ördek su’ya daldı zil çaldı denir çocukça...

Kimimiz kendimizi uzun uzun anlatmayı övmeyi severiz, doyurmak, beslemek için yüreği, kimimiz ti’ye alırız kendimizi, kimimiz çok mütavaziyizdir...
İnsan anlatımları, yaşadıkları, yaşattıkları ve geride bıraktıkları kadardır diyenlerden oldum hep...Dil herşeyi söyler biliriz, duyarız, üzülürüz, seviniriz elbette...
Ya emek, ya hoşgörü, ya insan yanı, ya eylem, ya düşünce, mütevazilik onlarda ayrıntılarda konuşur sessizce...

Bazen güldürürler bıyıkaltı, bazen sakal olur gülmeler, yaşam böyle sürüp gider, bazı showları izleyenlere iyi seyirler...mavi yağmasa; yeşiller, çiçekler açar mı acaba..?


insan nasıl tartılır, kim tartar...?



ayşe yayman