Yürekler alev içinde yanmakta. Uzaklar uzak kalmakda. Yakın olsada uzaklık insanı öldürüyor. Hayatın acımasızlığında yaşamaya devam ediyoruz. Öyle ki insan sevdiklerinden, sevdiğinden uzak. Gardaş türküsünde dediği gibi, susun kuşlar susun karalıyım, aman gardaş yaralıyım. Evet yaralıyım. Memleketimden uzaktayım. Sevdiklerimin bir çoğu orda. Benim dünyam dediğim canım dedem orda. Benden uzakta. Öyle bir durumda ki, ne siz sorun ne ben diyim size. Sözler yetersiz , anlamsız onun yanında. Gözlerim buğulu bir camdan bakar gibi ha damladı ha damlayacak diye durduruyor yaşları göz uçlarında. Dedem canım dedem sensizliğe nasıl alışabilirim ki ben. Yüreğim yanıyor.bu yangını söndürmek zor. Sönmüyor. Büyüdükçe büyüyor. Kaybetmek ahhh kaybetmek ne kadar zormuş. Ben bunu bugun anladım. Düşünemiyorum onsuzluğu. Yokluğu yüreğimi yakıp geçiyor. Hayat sürerken onsuz olacağımı bilmek nefes almamı bile zorlaştırıyor.

Canım dedem, kardeşlerimi görmeye gideceksin. Benden selam söyle hasbihal et onlarla. Ve benim öpemediğim yanaklarından, gözlerinden kocaman sevgiyle öp… Yüreğimin yanmasını anlatma onlara. Üzülmesinler, sende üzülme canım dedem. Bir zaman sonra hep beraber olacağız seninle kardeşlerim ile. Bu yara bu acı bir gün son bulacak ve sen beni karşıladığında belki senin yaşında olacağım belki daha büyük beklide senden daha az bi yaşta olacağım. Ama sen ömrüm boyunca asla unutamıyacağım ve asla bulamıyacağım sevginle karşımda duracaksın ya. İşte o zaman hayatın yeniden başladığını seninle öğreneceğim.

Ne kadar zormuş canlar, için kan ağlarken yüzünün gülmesini sağlamak. Gözdeki yaşları kahkaha ile boşaltmak…



Yaralı Yürek
04.06.2009 01:25