− Sen beni sevmiyorsun…
− Hayır! Ben seni seviyorum eğer sevmesem ………………… !

Sus sakın söyleme !
Eğer söylersen, beni sevdiğin için yapmadığını düşünürüm. Bana sürekli hatırlatır da “ben yaptım” dersen zoruma gidecek, üzüleceğim. Borç vermiş bir alacaklı edasıyla söyler durursan kendimi mahcup hissederim, karşılık beklediğini umarım, değerin düşer, incinirim…

Sus sakın söyleme !
Hatırlatıp durma ! Ben kıymetini bilmesem de, karşılığını vermesem de, sen sus, sakın söyleme! Sevdiğin için yapmadın mı bunları ? Sevdiğin için göstermedin mi bu fedakarlıkları ? O zaman neden hatırlatıp duruyorsun ? Yoksa karşılığını mı bekliyorsun ?! Zaten en büyük iyilik karşılık beklemeden yapılanı değilmidir, ve en büyük fedakarlık da ben mahcup olmayayım diye bunları örtbas etmek değilmidir? Öyleyse neden sürekli yüzüme vurup duruyorsun, neden beni mahcup ediyorsun ?!

Sus işte, sus artık ! Söyleme, söyleme…

Yoksa aramıza menfaat girdiğini düşüneceğim, sus işte !!! Ben unutsam bile sen sus. Biliyorum yaptığın bunca fedakarlığın boşa çıkması üzecek seni, ama sus işte! Ne kadar incinirsen incin içinde yaşa kederini. “Bu muydu yaptığım tüm fedakarlıkların karşılığı” demek gelse de içinden sus işte ! Söyleme artık, benim için yapman gereken bir şey kalmadığını bile düşünsen, benim için değmese bile sen sus ! Söyleme, sessizce arkanı dön ve git! Belki o zaman sensizliğime sessizliğini de ekler anlarım değerini… Sus ki affedip de geri dönersen tekrar fedakarlık yapabilesin. Yüzüme çarpıp da gidersen yaptığın her şeyin altında kalırım, incinirim, sonra hiçbir şey eskisi gibi olmaz o zaman.

Sus, sakın söyleme! Gerçekten sevdiğin için yaptıysan, son bir fedakarlık daha yap; sessizce arkanı dön ve git...

Sus işte…

25.05.2009-----00:32