Yıllar sonra tekrar Adanada idim. Doğup büyüdüğüm o kente gelmenin sevinci bir çocuğun bayram sevincinden farksızdı.
Ayrılığın verdiği o tarifsiz acının yüreğime bir ok gibi saplandığını ve içimde derinlerde bir sevginin saklandığını itiraf etmemek mümkün değildi.
15 yaşında ayrıldığım o kente 11 yıl sonra dönmenin ne demek olduğunu uçsuz bucaksız menziline kavuşan bir bedevinin sevincine eşdeğer orantıdaydı.
Adana otogarına adım attığım zaman içimi yıllar sonra bir huzur kaplamıştı. Büyüdüğüm o mahalleye gitmek için sabırsızlanıyor ve içim içime sığmıyordu.
Atilla altıkat köprüsünün yanından belediye evleri dolmuşuna binmek için heyecanlanlanmaya başlamıştım.Belediye evlerine ulaştığımda ilk işim mahalle turu olmalıydı, çocukluğumun geçtiği o sokakları karış, karış gezemek kadar bir başka birşey haz veremezdi. Çocukkluk arkadaşlarımızla karşılaşma umudunu hiç bir zaman aklımdan çıkarmadım. Lar aramızda birde eski çocukluk aşkım ile karşılaşmak için dua dahi ettğimi hatırlıyorum.