Yaşıyorum. derin bir nefes ciğerlerim oksijenle buluşuyor, ardında aynen veriyorum dışarı içimdeki kara havayı.yaşıyormuyum sence…bu kadarmı ben bir nefestenmi ibaretim? böyle hayal etmemiştim.hayallerimde yaşamak o kadar renkliydi ki ciğerlerime dolan oksijenden bile haberim olmuyordu.hayal işte. adı bu değilmi…
Bugünlerde sorguluyorum hayatımı.karşıma geçiyorum seyrediyorum kendimi.bir insan bu kadarmı acınası olur.daha fazla bakamıyorum kapatıyorum gözlerimi, açamıyorum bi daha…
Eğer yaşıyorsa bir insan; içinden geldiği gibi yaşamalı, kendi seçmeli yolunu, ona hiçbişey engel olmamalı, özgür bırakılmalı.lakin öyle değil ,yaşamın ilk gününde başlıyor engeller önüne gelmeye insanın, en baş saftada kendi engellerin yer alıyor üstelik…
O kadar çok engel var ki; kurallar, tabular, korkular,hırslar ,çıkarlar ,açlıklar, savaşlar,bağımlılıklar,anlamsız kötülükler,arzular ,… uğuruna yapılan yıkımlar… bütün bunlar yüzünden hayatı sadece rüyalar güzel kılıyor…
Yanlış olan insanmış meğer ki bende bir insanım…
Yazık çok yazık…