Bir yaralı çocuktum sensizlikteyken... Kirli duvarlar,loş ısıklar ve ucuz şarapla tükettiğim ömrüm, amaçsız yuvarlanıyordu kuytu sokaklarında bir isimsiz şehrin.Adını anamadığım kabuslarıydı zamanın, ve sabah sisinde kaybolan umutlarımdı benden geriye kalan. Yaşıyor ’muş’ taklidini üstlendiğim bir diğerinin aynı günler dizisiydi zaman.Ve kanayan tenimin altında her gölge ağlatırdı beni...Hiç geri dönmemecesine kaçmak isterdim bu geleceği olmayan insanlıktan.Ama ne kendimle, ne çevremle bitiremediğim savaşım, beni meydana çıkmaya zorlardı her sahne arkasına dönüşümde... Tek yaptığım oturup çürütmekti ışığın vaad ettiklerini...beklemek, ve beklemek...

Sonra sen girdin hayatıma. Bir gecede bütün duvarlarım aşkın renklerine boyandı. Bir gecede maskelerimi toplayıp attım yıllardır kapalı tuttuğum yürek penceresinden. Ve bir gecede doğdum birbirine karışmış küllerimden...Beni baştan yarattın yitik bir ruhun izlerinden... Bana beni verdin, ve kendini...Ve adını bile duymadığım güzellikler vaad ettin... O gece senden ayrıldığımda anladım ki aşk denilen kürk mantolu, pahalı zevkleri olan perinin bir ikramıydın sen bana. Benim tek gerçeğimdin.

Şimdi her anımda sen varsın. Her nefesimde, her gülüşümde seni sayıklıyorum. Dokunduğum her şey güneşin bağrından kopmuşçasına parlıyor. Sensin beni bütün yapan. Sensin düşlerimi tavan arasından çıkaran. Ve sadece sen olacaksın yüreğimden boşalan kanı durduran! Yeminimdir ki sadece sen olacaksın bu uslanmaz ruhu baştan çıkaran...

Dostum,çocuğum,kardeşim,sevdiğim,sevgilim... Bir bilinmez düşteyim gecenin bu vakitlerinde... Ve düşlerimi paylaşan tek şey kağıdım kalemim. Bir de senin hayalin hayalimde kalan...Tenimin,gözlerimin,kalbimin ardında sadece sen varsın...Ve sen olacaksın!