Koca kentin içinde köşeye sıkışmış ruhum... kulağımda EZGİNİN GÜNLÜĞÜ aşk hiç biter mi diyor... söylesene tüketilen ne kalır geriye istemsiz... yada hiç başlamamış bir şey tüketilir mi?

dermanım sandığım şeylerin üzerine yoğunlaşmakta hata yapmışım... derdimde sen mişsin dermanımda sen... bildiğin bir şeyin sonradan yüzüne vurulması ne acı...

kıyıda köşede bana göz kırpan fotoğrafların geliyor elime... hani istemsiz bir dudak büküşüm var ya senin görebildiğin, onu yakalıyorum çok nadirde olsa yüzümde...

bilinmez bir maceraya sürükledim seni can evimden istemsiz... şimdi ayağın her tökezlediğinde ben geliyorum aklına eminim...
biliyorum ...suçumu günahımı kabul de ediyorum... ama yetmiyor içimdeki seni hafifletmeye...

insanlar o kadar çirkinleşti ki, kalbime bile laf söyler oldular artık...
dünya benden daha temizmiş diyor biri...
bu satırlarda döküyor içini bana...
’ Bu dünya senin kalbin kadar çirkin olsaydı; muhtemelen ben bu dünyada olmazdım...

böyle mi gerçekten?
bu tarif edilen yürek benim mi?
bile bile yanan, yanmaktan içinde kül bile kalmayan bu yürek benim mi?
neyse bitti işte...
gittin ve bitti...
ne önemi var ki artık değil mi?
ne önemi var...
ne önemi...
ne...