Merhabalar,bugün ilk defa yazıyorum.Çok amatörce benimki.

Bir dostum "tecrübe nedir biliyor musun,yaşamımızda yediğimiz kazıklardır" dedi.Ne kadar da haklıydı...19 yaşında evlendim,o yaşlarda annemin ne çok şey bildiğini düşünürdüm.Demek ki çok kazıklar yemiş!!!!!!!!
17 yıl açık ve net sevgiye aç olduğumu söyledim eşime(şimdiki eski eşim).En sonunda dayanamadım..tepkisizliğe,haksızlığa,SEVGİSİZ BİR YAŞAMA..Büyüdüm mü bilmiyorum.38 yaşında da olsa insan saçının okşanmasını,sırtının sıvazlanmasını,en önemlisi değer görmeyi hak etmez mi?Şimdi 17 yaşında bir kızım var.Ben herşeye rağmen hissettiklerimin arkasında durdum.Güçlü görüntümün arkasına saklanarak çok büyük mücadeleler verdim,sonuç asla takdir edilmedim.Bitsin,yapamıyorum dediğimde benim için mücadele edecek sandım,ne büyük bir yanılgı!!!!!!!!!ben mutluydum sen bilirsin dedi.Böylelikle birkez daha bitmiş oldu.2 yıldır kafamla konuşmaktan,kafayı yiyeceğim.İçimdeki yaşama sevincini çok seviyorum,artık kendimi de seviyorum!!!!!!!Şimdi hayatımda yeni birisi var ama,ona eski eşimdeki kadar merhametli ve sabırlı olamıyorum nedense.Halbuki bunu fazlasıyla hakediyor.
17 yıl mutluymuş numarası yaparak,büyük bir aldatılmışlıkla yaşadım.BUNA İTİRAZ EDİYORUM,GÜÇLÜ OLUN.SİZDEN DAHA DEĞERLİ KİMSE YOK BU HAYATTA!!!!!!!





Teşekkürler........