Eski Türk filmlerinde hep izlerdik ya hani,anne evladından ayrıdır,yıllar sonra görür.Ama annesi olduğunu söyleyemez, bir yabancı gibi yanındadır öper,seyreder,belki çok kısada olsa yetersizde gelse öper.Kokusunu içine doya doya çekemez ama yinede taa içine işler.Biz bunları izler yerine göre duygusallaşır,yerine göre böyle şey mi olur ya derdik belki.
İnsan yaşamadan hiç bir şeyi anlayamadığı gibi, anlamda veremiyor.Evet aynı şeyleri yaşadım,öz kızıma kızım diyemeden annenim diyemeden bir yabancı gibi tanıştım onunla.Yaşanılan olayların gizemi gibi benimde adım Gizem oldu.Onu beklerken asır geçti.Geldi nefesim kesildi.İlk kelime ne olmalıydı? Ona ne diyeceğimi o âna kadar hiç düşünmemiştim.Merhaba ben Gizem diyip tokalaşmak için elimi uzatarak başladım.Başka ne diyebilirdim ki içimde fırtınalar koparken.Ağlamamak için ne yapacağımı farklı ne düşüneceğimi şaşırdım. Bembeyazdı,upuzun fidan gibi. Ne kadar kötü ve ne kadar mutlu edici bir duyguydu anlatamam. Yıllardır hasretini çektiğim yavrumu görmem nefes kesen bir mutluluk verdi bana. Ama beni bir başkası olarak tanıması ve tekrar ondan ayrılacağımı bilmek,bir daha kim bilir ne zaman göreceğim düşüncesi nefes kesici kötü bir duyguydu. Saatlerce birlikteydik ama ben onun Gizem ablasıydım sadece. O kadar zoruma gitti ki. Ben şuan ne yazıyorum ne paylaşmaya çalışıyorum farkında değilim. İnsan yaşadığı bu duyguyu nasıl anlatabilir ki. Yüreğim yangın yeri,gözlerim ıslak yaşadıklarımı paylaşabileceğim bu satırları yazdığım PC ve bu yazılarımı okuyanlar. Ben o kadar kötüyüm ki yine nefesim kesiliyor. Em arıyorum derdime, derman arıyorum. Ama yokkk yokkkk yokkkkk……