Her şey öyle güzeldi ki sen varken gözlerimde.Renkler başka canlı,güneş başka sıcak,yıldızlar başka parlaktı...Her şey olduğundan bambaşkaydı.Seninle uyuyordum her gece,seninle uyanıyordum her sabaha...SENİ YAŞIYORDUM!

Ama sen yoktun! Hiç olmadın belkide?
Büyüttüğüm,sakındığım bir hayaldin.İçi boş bir buluttun gerçekte!
Ama doldurmuşum işte tıka basa;senle,karmaşayla,esaretle,aşkla,yalnızlıkla...YALNIZLIKLA!
Taştı...Şimdi kendi boş bulutumun hayal yağmurlarında sırılsıklamım.
Tüm renklerim akmış...Gözlerimdeki yerini şimşekler almış.
Soğuk yıldızsız bir sokakta kendi sularımda boğuluyorum.Sana sımsıkı sarılmayı,teninin kokusunu aldığım ilk nefes gibi içime çekmeyi düşlerken,nefessiz kalıyorum boş bir sokakta.

Yoksun sen!
Hiç olmadın bende,hiç olamayacağım sende...
Adını bile koyamadığım bir çaresizliksin yalnızca.ne dokunabildiğim
ne yok edebildiğim bir çaresizlik...

Bu çaresizlik bitsin istiyorum artık!çünkü;içimdeki varlığın
Gerçekteki yokluğunla yüzleştiğinde kurduğum tüm hayaller
Sanki camdanmışlar gibi paramparça oluyor avuçlarımda.
Parçaların her biri batıyor avuçlarıma.Hıçkırarak sıkıyorum yumruklarımı.
Ben acımı sıktıkça yok etmek için daha da kanıyor daha da acıyor canım.
Parmaklarımın arasından süzülüp damla damla düşüyosun ayaklarımın dibine.Düşüyorsun.Akan her damla sensin..içimi yaka yaka akıyorsun.Tükeniyorsun yavaş yavaş bunu hissediyorum.İçimi tuhaf bir huzur sarıyor birden.Bu;boş,suskun,sancılı bir huzur...Canım acıyor .Canımı yine acıtıyosun işte.Haykırıyorum bit diye defalarca...Ama zaten hiç olmadın ki çığlıklarım boşluğa çarpıp geri geliyor yinede bağrıyorum sesim kısılana kadar.Dökülsün istiyorum.Bu sensiz cümleler de içimdeki sen de şu satırlarda son bulsun!

Hangisi bilmiyorum,hangisi en derinden siler atar seni belleğimdeki sözcüklerin?Yoruldum artık senli yaşanıp sensiz biten cümlelerin karmaşasından.İşte ilk kez bu kadar cesurum YOKSUN SEN!!! HİÇ OLMAYACAKSIN !!