Düşüme düştün yine, oysa gecelere yenik sessiz düşlerim, bitmeyen hıçkırıklarım. Biliyormusun?mayıs üşüyor şimdi. Sızım sızım sensizlik acıtıyor canımı, bir sevdanın ölümü saklı kaldı bende..

Ne çok özlemlerimiz vardı ve ne çok hayallerimiz. Balyozlar indi umutlarımıza, yıkıcılar geldi, hoyratça yüklediler seni..Giderken sende kaldı gün, güneş. Şimdi hayat soğuk, şimdi hayat kimsesiz, şimdi hayat darmadağın.

Gittin, dudağıma son kez bıraktığın öpücüğün emanetiyle. Önce gözlerimi öksüz bıraktın, sonra yüreğimi, bedenimi.

Öyle konuşurdun ki bazen, ölümdenmi kaçardın, ölümemi koşardın bilemezdim. Zamanımıydı gitmenin, nasılda razı oldun kendinden vazgeçmeye. Bir ölü evinde ben, sessiz feryatlar olup kaldım. Ömrünün kum saatinin akıp tükendiği, senden sensizliğe geçişin acısını yaşarken, sessizce öptüm nefesini. İşte doldurduğun bir zamanın ardından bir gerçeğe kilitleyerek beni, gittin.. Önce sessiz bir törenle seni yüreğime gömdüm, sonrada gökyüzüne astım yüzünü, karanlığımın ışığı ol diye..
Şimdi sen kör karanlıklardasın.Gözlerimiz sustu, söylemelerimiz sessiz kaldı. benimse uykusuz sabahlarım, güneşsiz yarınlarım. Olmadığın bir ömrü çürütüyorum seninle, ama sensiz.. Yaşadığımız günlerden biriktirdiğim anılarım, sensiz kıtlıklar yaşadığımda besliyor beni. ’Ah’larım nasılda dudaklarımı acıtıyor, acın tırmalıyor kalbimin kulakçıklarını.

Gittin öylece, zamansız..Boğazıma dolanıyor sevdan. Nasılda yanıyor içim, yandıkça nasıl da sana kanmak istiyorum. Sen gölgelerde uyurken, ben acının ateşinde eriyorum..
Hadi şimdi çizsene bana suskun çığlıkları, acının ateşini, gözümde gün be gün büyüyen yaşlarımı, gözyaşlarımdaki dualarımı..

Sessizce yaşıyorum şimdi, sanki kimliksiz, sensiz..

Ve bu aşkın sonunda 1- 0 öne geçti azrailin çelmesi..

Şimdi gitmeler sana kaldı, kalmalar bana..

Yana yana kavrulmalar bana kaldı, beklemeler sana

ZEYNEP A.