Yaşam…Yaşam nedir ki bizim için? Her gün bir öncekinin tekrarı,aynı işler aynı yüzler ve aynı duygular…
Hayat denen bir şey varmış bunu doğduğu ilk gün anlatırlar küçücük yavruya ya hoş geldin denir ya da selamlayamadan elveda…Kimi insanlar vardır dünyadan hiç gitmeyecekmiş gibi yaşar.Evren onundur,dünyanın yedi harikasının yedisi de ‘o’dur.Ona göre o sonsuzdur…Bir çok renkte yaşar insan bazen göğün ışıltısı, güneşin sarısı, denizin mavisi oluverir amansız.Renktir aslında kişilik.Rengi solan bir insan dünyanın bir çok zamanını yitirmiştir ve çaresizdir.
Zaman akıp giderken dur diyememek çok normal geliyor artık bana, o kadar çok alıştım ki yarınlara. Bugünü yaşarken bir sonra ki günün, daha sonra ki günün ve seneler sonra ki bir günün tasarısını yapmak bir hayal kurmadır başlı başına. Hayalin kesinliği adına imzasını atan da yoktur aslında,garantisizdir,güvencesizdir…
Bir sanatçının bestelerinde ki ahenkte, şiirlerinde ki kafiyede, resimlerinde ki fırça izlerinde her şey olur şu dünya canlıları her şey… Göğü istediği renge büründürür ressam ve mutludur, dünyayı istediği ahenkle buluşturur bir sanatçı özgürdür…Fakat ya şu üç boyut dışında ki dünya onu da istediğimiz zaman istediğimiz renge boyasak bu bana uymadı diyerek birkaç fırça daha sürsek güzelleştirsek kendi ütopyamızı kursak, benim içime sinmedi diyerek kafiyesini değiştirebilsek : her şeyi silip baştan yazabilsek…
Gözlerimizi kapatıp, zihnimizi dolaşmaya yollayabildiğimiz bazı anlar bir sıcaklık kaplar bedeni, sevinçtir bu huzura erme sevinci…
Hayata ister istemez gözlerini açmış şu insanlar, dünya nedir nedendir diyemeden hep kaşuşturmadalar. Renklerden haberi olan var mıdır ? Bugün ekmek parası şu gün eğlence sefası derken günlerin tükendiğinde ne yapacaksın? Biz dünyaya gelip yer edinmeden çok önceleri başlatılmış kum saatimiz, her saniye bir büyük kum tanesi düşüyor uçurum gibi geliyor ama yaşam bundan haberdar oluyor ya da olmuyor.Ne kadar çok ömrünün baharında açmış gonca güller, mor menekşeler ufak bir sebepten dolayı kavuşuyor sonsuzluğa , karışıyor toprağa ve gidiyor diğer kaybettiklerimizin yanına, göz yaşları akıyor gözlerden herkes adına ama dur diyen yok şu koca dünya da dur diye haykırabilen olsa da dünya yaşantısına engel olamaz ,hiç bir şeye kazanılana kaybedilene.Herkes anlamış olmalıdır ki ömür tükeniyor, kader ne yazmış ise yaşamda o rolde oynanıyor, genci yaşlısı herkes gidiyor ve kum saatinin dolmasını bekliyor mahşer günü için yerler hazırlanıyor…

‘Vakit varken tomurcukları topla zaman hala uçup gidiyor ve bugün gülümseyen bu çiçek yarın ölüyor olabilir…’