Bazen deli olmak geciyor insanın aklından..."Neden?" derseniz "Akıllı olmak zor" derim ben.
"Bilmek yanmaktır " demiş düşünürün biri. Gel de hak verme!
Deli olduğunuzda, elinizi, kolunuzu sallar, kavşaklarda görünür kazalara sebeb olur, akıllı insanın tersine, karakollara da düşme probleminiz olmaz.İnsanlar "Deli bu ya, ne yapsa yeridir" diye methiyeler de düzmez arkanızdan. Gazeteleri gönül rahatlığıyla açar, en içacıcı olmayan haberleri bile bıyık altından gülerek okuyor yaparsınız. Bir kahvehaneye oturur, içtiğiniz çay parasını vermez, kalkıp gidersiniz...Kime avuç acarsanız, tutuşturur elinize bir kaç kuruş. Parklarda, kaldırımlarda, atm’ lerde, sabahı edersiniz veselam...
Ama ya akıllı olduğunuzda?
Kendinizi en umulmadık zorlukların içinde bulursunuz. İşsizlik başlı başına bir sorununuz, yüklendiğiniz her bilgi ile beraber, sorumluluklar hayatınızı biraz daha zorlaştıracaktır.Hayatın zorlu labirentlerinde gidip geleceksiniz. Çalışmak, para kazanmak gibi sorumluluklarınız olacak, kafanızın tası atacak, "Delirdim! " diye, sayısız çeşit psikologların kapısını aşındıracaksınız...Ve belki de bu yetmeyecek, sonunda yine delireceksiniz...
Ama bilmek yanmaktır oysa...
Yaşadığın her ortamda, aklını, sahip olduğun doğru şeyleri, hasılı...Çoğu şeyi savunmak, korumak çok zor bazen...
Gözünüzün önünde cereyen eden, akla, hayale gelmeyecek çirkefliklere seyirci kalacak, yanacaksınız...
İnsanların sırf maddi cıkarları için türlü türlü kimliklere büründüğünü görecek, "Pes! "diyeceksiniz...
Gün geçtikçe kaybolan değerlerin arkasından ah! lar vah! lar çekecek, belki de insanlığınızdan utanacaksınız...Belki bazen direneceksesiniz. Sesiniz cılız da olsa cıkacak. Ama siz de bir zaman gelecek, herkes gibi yorulacaksınız....
"Bilmek ve yanmak" ne acı iki kelime değil mi?
Tam tersine bilmemekle yanmalı insan...Bildiğinden degil.
Eğer bilmek yanmaksa bende cok kez yanmışımdır...O an deli olmak geçmiştir içimden. umarsız, tekdüze bir yaşamla bakmak geçmiştir içimden. Hayata renkli gözlerle bakan bir masal kahramanı, Polyana gibi...
Eğer bilmek yanmaksa, çok kez yanmışımdır...Bazen öyle yanmışım ki, gözyaşlarımı çaresiz içime akıtmışım...Bazen öyle yanmışım ki, tuz basmışım yarama ..Ve bazen de öyle yanmışım ki, en yaman rüzgarlar, en yaman denizler bile söndürememiş içimdeki bu yangını....
Ve şimdi yine yanıyorum...Ama belki de ben değilim sadece yalnız yanan...Bilen herkes...
Ve beni benimle aynı kaderi paylaşan biri yakıyor ...
Nasıl mı ?
"Hasankeyf kurtarılsın. Heba olmasın " diyorum bir sohbette bir hemşerime."Bir tarih yok olmamalı" diyorum ...
Ama o beni bilmeden yakıyor şu cümlelerle,
"Bir kaç taş parçasının ne önemi var? Ben olsam düşünmeden yıkardım"

"Bilmek yanmaktır" demiş düşünür...Ne güzel demiş düşünür...
Ve ben bir kez daha yanıyorum bu sözlerle.
" Keşke deli olsaydım.." diyorum içimden bazen.
Çünkü, bilmesem yanmazdım...