Hayatı korkarak yaşamaktır ayrılık.ilk başta yanlızlık duygusuna kapılır ve en sonunda korkuyla yaşamaya başlarsın.ve korkuyla da devam edersin.önce onsuz olamayacağını hissetmeye başlarsın. bu da zaten ayrılık korkusunun ilk göstergesi olmuştur.sonra gördüğün tüm güzellikte,konuştuğun her insanda,dokunduğun tüm eşya da ve hatta gezdiğin her sokakta onu ararsın.karşındaki insanın onun gibi olmasını beklersin.ve ümitlerin suya düşünce yavaş yavaş insanlardan soğumaya başlarsın.acaba bir haber gelecek mi ümidiyle onu düşünmekten başka bir şey yapamazsın ya da eski anılara dalıp zamanın hızla aktığını farkedersin.ve en sonunda içini kemiren sorularla hayatı yaşamaya çalışırsın.o da beni terkedecek mi?acaba aramıza yollar girecek mi? ya da o da beni terkedecek mi?diye aklını kurcalayan tüm sorularla yalnızlık kabuğuna çekilirsin.hayat bize yeni fırtınalar verecek diye uçsuz mavilere açılmaktan,yeni sahillere vurmaktan korkmaya başlarsın.tatlı rüzgara razı ve bir iskeleye bağlı maviyi yaşamaya çalışırsın.farklı insanları tanımaktan,farklı duyguları tatmaktan korkarsın.ve o iskeleden uçsuz sandığın maviye baktığında zamanın senden neler götürdüğünü farketmeye başlarsın.işte ayrılık korkusu da böyle bir şeydir.sana sadece hayatı ertelemeyi ve yalnızlığı öğretir...