Kiminin aşkını götürür kilometrelerce uzağa, kiminin nefretini, kimi zaman da kendisi birşeyler getirir size...
Rıhtımda yürürken çıkagelir bazen, özlenen sevgilinin kokusunu getirmiştir.Tatlı bir meltemin yüzünüzü okşadığını hissederken, o kokuyu duyarsınız.Denizi de işin içine katar üstelik, öyle bir eser ki rıhtıma çarpan her dalgada onun ayak seslerini duyarsınız.Bazen de bir hüzün kaplar içinizi, rüzgar yavaştır ama içinize işler soğukluğu.Poyrazdır bu...İnceden bir yağmur başlar sonra, evet yağmurla iş birliği yapmuştır bu sefer.O damlaları öyle bir savurur ki içinize; bir bakmışsınız gözyaşlarınız olmuş, içinizdeki deniz her esintide biraz daha dolmuş...Her zaman sakin değildir ama; öyle fırtınalar kopar ki bazen savrulup giden siz olursunuz.Tutunacak bir dal da bırakmaz üstelik, varınız yoğunuz dağılır etarafa.Biraz sürüklendikten sonra yarabere içinde açarsınız gözünüzü.Ruhunuz da acır üstelik, savrulup gitmeyi yediremezsiniz kendinize, acizliğiniz daha çok acıtır sizi...Ama biraz çaba biraz gayret ayağa kalkarsınız, aksak da olsa birkaç adım atarsınız.Bilemezsiniz ki arkadan bir kasırganın geldiğini...Öyle güçlüdür ki ruhunuz bir yere, bedeniniz bir yere savrulur, parçalara ayrılan ve hiççbir zaman birleşmeyecek kristal parçaları gibi...
Ölümün soğuk uğultusunun da rüzgarın eseri olduğunu anlarsınız artık.O esintilerle gece bile nefes alırken siz alamazsınız.Gözünüzden bir damla yaş akar ve kasırga onu da savurur.İşte o yaşın toprağa çarpıp düştüğü yer sizin mezarınız olur...