İnsanın kafasına çoğu zaman alakasız kelimeler takılır. Televizyon seyrederken, kitap okurken veya bir konuşmaya şahit olduğunda. Rast gele söylediğimiz ama derinliğini düşünmediğimiz sözcüklerdir bunlar. Arayıp araştırmak, ansiklopedi karıştırmak bazen gün boyu da sürebilir. Ama bu sayede de insanın bilgi haznesi gelişir kendisine saygısı artar. Yarım kulak bir şey duyup ahkâm kesmek, bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olmak hoş bir şey olmadığından, aynı hataya düşmemek için herkesin de benimsemesi gereken doğru olan bir yoldur bu.
Geçenlerde bir yazıda, bir zatı tasvir için “erdemli insan” ifadesi kullanılmış. Şahsı tanıyıp özelliklerini bildiğim için, kelimenin herkesçe bilinen anlamı bu kişi için uygun mudur diyerek açılımını merak edip araştırdım.
Osmanlıcası fazilet. Kendini aşma gücü diyor eski Yunanlı düşünür. Ona göre, en üstün en iyisi anlamına gelirmiş. Mutluluğa erişmenin şartlarından bilgi ve özgürlük işi olduğu da ifade ediliyor. Kendini aşmak için önce kendine gelmek, kendini bulmak gerekir diyor. Kendini aşmak ise, evrensel oluşuma artan bir çaba ile katılmak demekmiş. Bu da ancak özgürlüklerle mümkünmüş. Bir başka düşünür Aristo ise farklı bir yorum getirmiş. Erdem, her türlü aşırılığın ortasındadır. Cimrilikle müsrifliğin arasında cömertlik gibidir diye tanımlıyor.
Şu an yaşadığımız çevremize bir bakalım. Toplumumuzda, can simidi görevi görecek bu tanıma uygun insanlar gerçekten var mı? Varsa, nüfuz yoğunluğuna göre orantısı ne? Çıkan sonucun, aklı başında ve ülkesinin bu günkü durumundan hoşnut olmayan insanlar için umut verici olmadığı bir gerçek.
Tanrı yabaşka çaremiz rdımcımız olsun demekten yok galiba?.